سپیده توکلی در ایسنا: تنها میتوان امیدوار بود

به گزارش تدبیرشرق به نقل از ایسنا، سپیده توکلی که دو سال گذشته به سبب بی مهری مربی اش و فدراسیون مدتی از فضای قهرمانی دور مانده بود، در رقابت های قهرمانی داخل سالن قاره آسیا با کسب یک مدال طلا و یک نقره دو مرتبه به نقطه اوج برگشت. او مدتی است که با محسن ربانی تمرین های خود را آغاز نموده و روز به روز در حال پیشرفت است. سپیده نقطه انتهایی برای دوران ورزشی خود نمی بیند و هدفش پس از کسب مدال بازی های آسیایی حضور در قهرمانی جهان است.

توکلی در حال حاضر با رکورد ۱.۸۴ ۸۴ رکورددار پرش ارتفاع دخترهای ایران و یکی از شانس ها حضور در بازی های آسیایی جاکارتا است. او در بازی های آسیایی گوانگجو و اینچئون نیز حضور داشته است. یک مدال طلا، ۳ نقره و یک برنز قهرمانی داخل سالن قاره آسیا، برنز پاداش بزرگ قاره آسیا، ۵ مدال طلای غرب قاره آسیا و نقره انتخابی قهرمانی اروپا را در ماده های پرش ارتفاع، پنجگانه و دوی امدادی در کارنامه خود دارد.

سپیده توکلی جدیدا با ایمان روغنی که از ملی پوشان پیشین تیم ملی دوومیدانی ایران است ازدواج کرد. روغنی که به صورت کامل با دغدغه های این رشته آشنایی دارد، در خانه، تمرین های و مسابقات برای فراهم نمودن شرایط و موفقیت سپیده تمام کوشش خود را می کند. در ادامه اظهار کرد و گوی ایسنا با این زوج دوومیدانی کار را مطالعه می کنید.

* چگونه وارد فضای ورزشی شدید و چه موقع به تیم ملی راه یافتید؟

سپیده توکلی: از پنج سالگی ورزش می کردم و با رشته های متفاوت نظیر شنا و ژیمناستیک آغاز کردم. در طول دوران مدرسه همزمان رشته هایی چون آمادگی جسمانی، والیبال، بسکتبال و تکواندو را تجربه کردم. در مقطع راهنمایی از طریق مدرسه با رشته دوومیدانی  هم آشنا گردیدم. در مقطع راهنمایی از طریق مدرسه با رشته دوومیدانی  هم آشنا گردیدم. در همان نخستین سال در مسابقات قهرمانی  کشور شرکت کردم و به مقام دوم رسیدم. پس از ان به تیم ملی دعوت گردیدم. نخستین مسابقه رسمی ام حضور در مسابقات کشورهای اسلامی در سال ۸۴ بود. در آخر تصمیم گرفتم تا حرفه ای دوومیدانی کار کنم و تمام انرژی و وقتم را برای دوومیدانی بگذارم.

* به چه سبب از میان عرصه های متفاوت نظیر هنر، ورزش و تحصیل با همه دشواری هایی که امکان دارد در این راه برای دخترهای وجود داشته باشد به ورزش روی آوردید؟

تا ۱۸ سالگی در دو رشته دوومیدانی و والیبال فعالیت می کردم. در آخر تصمیم گرفتم تا حرفه ای دوومیدانی کار کنم و تمام انرژی و وقتم را برای دوومیدانی بگذارم. سپیده توکلی: خانواده من ورزشی می باشند. پدرم فوتبالیست بود و هنوز هم در تیم پیشکسوتان بازی می کند. من از کودکی کلاس های مختلفی می رفتم و همه عرصه ها را تجربه نموده ام…   تابستان ها از صبح تا شب در کلاس های متفاوتی حضور می یافتم.  را تجربه کردم، ولی علاقه ام به ورزش زیادتر بود. در حال حاضر هم دانشجوی دکترای مدیریت ورزشی هستم.

* چه کسی نخستین بار استعداد شما را در ورزش کشف کرد؟

همان طور که پدرم خیلی ورزشی بود مادرم روی درس بسیار حساس بود. در نتیجه در کنار ورزش درس را هم ادامه دادم. در حال حاضر هم دانشجوی دکترای مدیریت ورزشی هستم. سپیده توکلی: من خیلی کوچک که بودم با پدرم سر تمریناتش می رفتم. علاقه بسیاری به ورزش و دویدن داشتم. می دویدم و تمرین می کردم. پدرم و دوستان او معتقد بودند که استعداد خوبی در ورزش دارم و در آینده پیشرفت خواهم کرد. همین باعث گردید که رشته های متفاوت را آزمون کنم. در هر ورزشی هم بودم تقریبا در رتبه سنی خودم موفق بودم. من در نهایت از میان تکواندو، والیبال و دوومیدانی، دوومیدانی را برگزیدم. برای همین تصمیم گرفتم در دوومیدانی که رشته ای انفرادی است و خودم توان دارم نتیجه تمریناتم را نمایش دهم بمانم.

* اگر به عقب بازگردی دو مرتبه هم دوومیدانی را انتخاب خواهی کرد؟

خانواده ام مخصوصا مادرم با تکواندو قبول کننده نبود. ولی شاید اگر در تکواندو ادامه می دادم پیشرفتم خوب تر بود.

والیبال را هم خودم دوست نداشتم چون ورزش تیمی بود و با روحیاتم سازگار نبود. معتقد بودم که امکان دارد من خیلی زحمت بکشم اما یک بازیکن دیگر زحمات من را هدر بدهد. برای همین تصمیم گرفتم در دوومیدانی که رشته ای انفرادی است و خودم توان دارم نتیجه تمریناتم را نمایش دهم بمانم. سپیده توکلی: علاقه ای که به دوومیدانی دارم به هیچ رشته دیگری ندارم. ولی شاید اگر در تکواندو ادامه می دادم پیشرفتم خوب تر بود. ایمان روغنی: من هم در رشته دوومیدانی بودم.

البته من منحصرا در دوهای ۱۰۰ و ۲۰۰ متر بودم که تنها یکی از ماده هایی است که سپیده تمرین می نماید. سال ۸۰ بود که دوومیدانی را آغاز کردم. تقریبا از آن سال ها در رتبه های سنی عضو تیم ملی گردیدم. سال اول که در رتبه بزرگسالان وارد تیم ملی گردیدم رکورد ۲۰۰ متر ایران را زدم. این رکوردشکنی خیلی سروصدا کرد چون خیلی سال (حدود ۱۶ سال) بود که این رکورد شکسته نشده بود. چیزهای بسیاری را یاد گرفتیم خودم به شخصه ۵ تا ۶ مربی تغییر دادم.  محسن ربانی: مسیری که خانم توکلی رفته ما نیز رفتیم. از سال ۲۰۲۰ وارد تیم ملی گردیدم و تا سال ۲۰۱۴ می پریدم. به عقیده من آن موقع ها شرایط خوب تر بود. آن زمان قطعا دلار ارزان تر بود، موجی پیش آمد و مربیان بیگانه آوردند. مربیان ۵۰۰ تا ۱۰۰۰ دلاری به ایران می آمدند و به ما خیلی کمک کردند. چیزهای بسیاری را یاد گرفتیم خودم به شخصه ۵ تا ۶ مربی تغییر دادم.  نمی گویم آن مربیان بیگانه خیلی خیلی عالی بودند، اما مربیان خوبی داشتیم. آنان به ما یاد دادند که روزانه باید تمرین کرد. در حدفاصل دوران ورزشی ام سه، چهار مدال قهرمانی قاره آسیا گرفتم. دو بار چهارم بازی های آسیایی (گوانگژو و دوحه) گردیدم. ولی خوب به لطف آقای داوری رییس وقت فدراسیون دوومیدانی در سال ۲۰۱۴ به بازی های آسیایی اینچئون اعزام نشدم. برای این کار علل خودش را هم داشت. همین شرایط که برای توکلی پیش آمد برای ما اتفاق افتاد.

* چگونه با هم آشنا شدید؟

توکلی توانست تحمل کند ما نتوانستیم. با وجود این که سر حال بودیم و ورزش می کردیم دیگر آن را رها نمودیم. فدراسیون تشخیص داد که ما اعزام نشویم و ما دلسرد گردیدیم. این آشنایی ادامه پیدا نمود تا این که در مقطع ارشد در دانشگاه آزاد هم دانشگاهی و هم کلاسی گردیدیم و دیگر خیلی با هم آشنا گردیدیم.

این اتفاق امکان دارد برای هر ورزشکاری بیافتد. دوومیدانی انفرادی است، روحیه ورزشکاران بسیار شکننده است.

* آیا این مبحث علت تفاهم و همسو بودن افکارتان شده است؟

ایمان روغنی: در همین شرایط که رکوردشکنی کرده بودم در بازی های آسیایی شرکت کردم.

در آن دوره من و سپیده به نام تیم ایران هم تیمی بودیم. من در دوی ۶۰ متر و سپیده هم در ارتفاع و مانع رقابت کردیم. این آشنایی ادامه پیدا نمود تا این که در مقطع ارشد در دانشگاه آزاد هم دانشگاهی و هم کلاسی گردیدیم و دیگر خیلی با هم آشنا گردیدیم.

* برای شما حریم شخصی و فضای سایبری در چه نسبتی با هم می باشند؟

سپیده توکلی: آشنایی ما در دانشگاه خیلی زیادتر گردید. از قبل همدیگر را می شناختیم ولی هم ورودی بودن در دانشگاه باعث گردید که زیادتر آشنا گردیم.

* در فضای زندگی متاهلی حسن آوازه برای شما دستاورد داشته یا چالش بوده است؟

* دنیای هردوی شما دوومیدانی است. آیا این مبحث علت تفاهم و همسو بودن افکارتان شده است؟سپیده توکلی: ۱۰۰ درصد همین گونه است. ایمان روغنی: بله. وجود صفحات مجازی در رشته های متفاوت برای جذب اسپانسر خیلی به ورزشکاران کمک کرده است. دوومیدانی یک رشته انفرادی است. بنظرم این ها همیشه بعد مثبت بوده است.

* افکارمان خیلی نزدیک به هم است. برای شما چگونه است؟

سپیده توکلی: در صفحه مجازی مسائل ذی ربط به ورزش که ذی ربط به زندگی خصوصی ام نیست را زیادتر منتشر می کنم. این صفحات عمومی است و همیشه دوست دارم که این عمومیت را نیز حفظ نمایم و راجع به زندگی خصوصی هیچ گاه مطلبی منتشر نکنم. ایمان روغنی: بنظرم چالش که نداشته و باعث پیشرفت هم بوده است.  بنظرم این که سپیده می بیند که اسپانسرها به سمتش می آیند خیلی خوب است. البته در گذشته تعداد این اسپانسرها خیلی کم بود. وجود صفحات مجازی در رشته های متفاوت برای جذب اسپانسر خیلی به ورزشکاران کمک کرده است.

پس از کسب مدال در رقابت های قهرمانی داخل سالن قاره آسیا تعدادی بسیاری به سپیده کمک هزینه دادند، تعدادی با چیزهای کوچک و بزرگ تشویقش کردند. بنظرم این ها همیشه بعد مثبت بوده است. *برخی از ورزشکاران بیان می کنند که وقتی ازدواج می کنیم از ورزش حرفه ای دور می گردیم بر عکس بعضی بیان می کنند زیادتر به ورزش نزدیک می گردیم . برای شما چگونه است؟سپیده توکلی: برای من یک جورایی خوب تر گردید. ما خونه خودمان را نزدیک به آفتاب انقلاب گرفتیم. الان اندکی آرام تر شده و ایمان توانسته مؤثر باشد.

پیشتر همیشه ۴۰ – ۴۵ دقیقه تا آفتاب انقلاب در راه بودم و در عمل روزی دو بار نمی توانستم تمرین کنم، چون پس از ظهرها همیشه در ترافیک می ماندم.   ولی در حال حاضر شرایط به شکلی است که روزی دو بار تمرین می نمایم. با خود ایمان می رویم با هم بر می گردیم. از این بابت دلواپس نیستم و شرایط برای من خوب است. محسن ربانی: جدای از این که سپیده بداند یا متوجه شود یک قسمت هایی از کار را من و ایمان با هم هماهنگ می کنیم. ولی در کنار خودش شرایط را تلطیف می کردم و امیدواری به وی می دادم.

*آقای روغنی در همه مسابقات سپیده حضور دارید؟

آقای روغنی در این مدت نظیر یک پرستار است در خانه مواظب او است و سر همه تمرین های حاضر است. ایمان خیلی فضا را آرام می کند، خیلی آدم آرامی است. محافظت وزارت ورزش و جوانان اجازه نخواهد داد.

از وقتی که با هم ازدواج نموده اند خانم توکلی هم آرام تر شده است. مگر می شود نباشد (با خنده).

او پیشتر روحیه جنگنده تری داشت. الان اندکی آرام تر شده و ایمان توانسته مؤثر باشد.

ایمان روغنی: دوومیدانی خودش دشوار است و جدا از بحث گرما و سرما اتفاق هایی هم که می افتد کار را دشوارتر می کند. در همین اواخر برای رکوردشکنی سپیده اتفاق هایی افتاد و در این شرایط من دیگر به خودم اجازه نمی دادم که چیزی بگویم یا کاری کنم که او زیادتر دلخور شود. یک تیم همیشه کنار توکلی می باشند.

من خودم ورزشکار بوده ام رخدادهای، حق خوری ها، اعزام نشدن ها، زحمتهای دیده نشده فراوان به وقوع می پیوندد.

* رکورد نزنی با هم دعوایتان می شود؟

در این روزها که برای رکوردش این اتفاق افتاد هر حرفی می گردید اهتمام می کردم وی را بخندانم. قصد داشتم شرایط برایش خوب تر شود، اما در کنارش به مربی اش بیان می کردم که سپیده خیلی شاکی است و شب ها خواب ندارد. همیشه به حالت طنز می گویم پس از این که ازدواج کردیم مدال گرفتی، البته قبلش هم کلی مدال دارد اما گاهی به حالت طنز به وی می گویم.

ولی در کنار خودش شرایط را تلطیف می کردم و امیدواری به وی می دادم. شرایط هم به لحاظ تردد برایم سخت بود، اما الان یک حمایت کننده دیگر دارم که به آنان اضافه شده است.

* چون در کنار هم تمرین می کنید، شیطنت ورزشکاری نظیر سیگار کشیدن، فست فود خوردن ندارید؟  

ایمان روغنی: بله هستم. اما فست فود گاهی می رویم، اما ربانی مربی ام کوفتمان می کند.

محسن ربانی: دو تایی برای خوردن فست فود می روند.

البته بعضی مسابقات اجازه ندارم باشم. محافظت وزارت ورزش و جوانان اجازه نخواهد داد. محسن ربانی: نمی گذارد که نیاید.

* چه خصوصیت هایی احتیاج است تا یک فرد دوومیدانی کار شود؟

سپیده توکلی: مادرم در هنگام مسابقاتم همیشه است. از کودکی تا همین الان همیشه او در مسابقاتم بود. محسن ربانی: مادر سپیده آن قدر از بچگی در کنار او، تمرین های و مسابقاتش حضور داشته، کارشناس است. درست است که حضور مربی، ابزارها و مواردی دیگر از ارکان با اهمیت رشد ورزشکار می شود اما استعداد و علاقه خیلی با اهمیت است تا ورزشکار به اندازه ای که قصد دارد برسد.

در حال حاضر هم که آقای روغنی پست را تحویل گرفته است. یک تیم همیشه کنار توکلی می باشند. سپیده توکلی: همیشه من حمایت کننده داشتم پیشتر خانواده ام در کنارم بودند، حالا خرسندم که ایمان و مربی ام نیز می باشند. از نظر روحی هم باید بسیار جنگنده بود و پشتکار داشت.

* سن قهرمانی در این رشته چقدر است؟

ایمان روغنی: نه. همیشه به حالت طنز می گویم پس از این که ازدواج کردیم مدال گرفتی، البته قبلش هم کلی مدال دارد اما گاهی به حالت طنز به وی می گویم. سپیده توکلی: تا پیش از ایمان تنها پشتیبانی پدر و مادرم را داشتم. شرایط هم به لحاظ تردد برایم سخت بود، اما الان یک حمایت کننده دیگر دارم که به آنان اضافه شده است. سپیده توکلی: سیگار که اصلا نداریم. اما فست فود گاهی می رویم، اما ربانی مربی ام کوفتمان می کند. ایمان روغنی: خودم هم مراعات می کنم چون ورزشکار بودم. نزدیک مسابقات که می گردیم به سپیده می گویم باید چه بخورد و چه نخورد. مواظب خوب خوابیدنش باشد. اگر رخدادی بیافتد قطعا صبح به ربانی می گویم و حواسم به تندرستی او است. ایمان روغنی: باید برای حضور در این رشته استعداد داشت. باید در کنار خصلت جنگنده بودن، در بدن ورزشکار حس رقابت و خواستن ایجاد شود. دوومیدانی نظیر رشته های دیگر نیست که با کار گروهی، قدرت هم تیمی یا دانش مربی به نتیجه رسید.

* درست است که حضور مربی، ابزارها و مواردی دیگر از ارکان با اهمیت رشد ورزشکار می شود اما استعداد و علاقه خیلی با اهمیت است تا ورزشکار به اندازه ای که قصد دارد برسد. اما این مبحث در مورد شما صدق نمی کند و همیشه در میان دخترهای مثال زدنی بودید. نظر خودتان چیست؟

سپیده توکلی: بنظرم این ها که که ایمان اظهار کرد درست است، اما رشته انفرادی یک روحیه خاص قصد دارد. مخصوصا دوومیدانی رشته سخت و خشکی است (بماند که ماده من کلا خیلی سخت است). شاید خبر ها این نتیجه های علت شده که زیادتر شناخته شوم.

دوومیدانی روحیات خاص خود را قصد دارد و باید ورزشکار علاقه داشته باشد تا در این رشته بماند و تمرین کند. از نظر روحی هم باید بسیار جنگنده بود و پشتکار داشت. ورزشکار باید برای موفق و مطرح شدن خیلی قوی پیش رود و اینها خیلی دشوار است.

* سبب کلیدی اینکه حضور دخترهای در دوومیدانی کمرنگ تر شده چیست؟

ایمان روغنی: سن ورزشی به زندگی ورزشکار بستگی دارد. چگونگی زندگی توان دارد طول زندگی ورزشی را تغییر دهد. اگر سن ورزشی کوتاه باشد، توان دارد باعث عارضه شود و زودتر ورزشکار کنار رفته یا دچار حاشیه های شود. ورزشکار باید از همه چیز بگذارد تا کیفیت زندگی را خوب کند. در تمرین باید به نکات مربی ایمان داشته باشد و به آنان عمل کند تا به هدف بزرگ خود برسد. من در تهران تمرین می نمایم، اما خیلی از شهرستان ها شاید حتی پیست تمرینی یا مربی لازم را نداشته باشند و با همان ابزارها محدودی که دارند تمرین کنند.

* به نظر شما سطح رکوردهای اعلام گردیده از سوی فدراسیون برای بازی های آسیایی جاکارتا چقدر منطقی است؟

البته به ماده ای هم که در آن رقابت می کنند هم بستگی دارد. در بعضی ماده ها  که قدرتی اند میتوان زیادتر ماند، اما بعضی ماده ها که تکنیکی و دشوارتر است به مرور زمان زمان فرد دچار مشکل می شود. چیزی که من در سپیده می بینم فراتر است.۸۶ همین جدیدا به سپیده اظهار کردم بازی های آسیایی را انجام بده تا نگاه کنم بعدش چه می شود، اما او اظهار کرد که جهانی را هم قصد دارد برود.۲۸، دیگر حرفی برای گفتن نداشتم… در حال تمرین در کشورهای متفاوت می باشند، اما می گوید که دخترها کجا می باشند؟

سن ورزشی بستگی به فرد دارد. در دوومیدانی ورزشکارانی داریم که تا ۴۵ سالگی ورزش می کنند. در پرت دیسک رقبای حدادی یا در دوهای سرعت رقبای خودم می باشند که در سنین بالای ۴۰ سالگی هم رقابت می کنند. ورزشکاران باید بتوانند همیشه در بالاترین سطح آمادگی بدن خود باشند. * دغدغه کلیدی ورزشکاران در رشته های پایه این است که خیلی دیده نمی گردند. این علت می شود که داعیه کلیدی از ورزشکار گرفته شود چون با خود می گوید که هیچگاه به آن ورودی نمی رسد پس به چه سبب تمرین کند.

*آقای ربانی به نظر شما چقدر این رکوردها منطقی است؟

اما این مبحث در مورد شما صدق نمی کند و همیشه در میان دخترهای مثال زدنی بودید. سپیده توکلی: شاید من هم سال های اول معروف نبودم اما حالا ۱۲ سالی است که عضو تیم ملی هستم. همیشه اهتمام کردم خوب ترین کارکرد را دارا باشم و نتیجه خوبی بگیرم. شاید خبر ها این نتیجه های علت شده که زیادتر شناخته شوم. ایمان روغنی: وقتی که یک کشور پشت ورزشکار باشد و ورزشکار این را حس کند، اهتمام می کند از زندگی روزمره و چیزهایی که مانع رسیدن به اهدافش می شود دست بکشد. بر خلاف آن اهتمام می کند عاملان کمک کننده چون زود خوابیدن، بیرون نرفتن و خیلی چیزها که نمی شود از آدم عادی گرفت را انجام می دهد پیشرفت کند. ورزشکار باید برای موفق و مطرح شدن خیلی قوی پیش رود و اینها خیلی دشوار است. سپیده توکلی: ما دخترهای با استعداد خوبی در رشته دوومیدانی داریم، ولی رییس فدراسیون که عوض گردید ایده های خاص خودش را دارد. به شکلی میتوان اظهار کرد پشتیبانی های لازم از بانوان نشد و ورودی و اعزام ها سخت گیرانه تر گردید. اینها قدری علت دلسرد شدن دخترهای ایران شده است. از سویی آنان ابزارها لازم را هم برای رسیدن به نتیجه مطلوب ندارند. برای بازی های آسیایی جاکارتا حد نصاب برای رکوردها  گذاشته اند، اما این ورودی ها شرایط و ابزارها خاص خودش را قصد دارد که ما نداریم. من در تهران تمرین می نمایم، اما خیلی از شهرستان ها شاید حتی پیست تمرینی یا مربی لازم را نداشته باشند و با همان ابزارها محدودی که دارند تمرین کنند. رشته های تیمی، توپی و سالنی شرایط برای شان فراهم است و شرایط نزدیک به ایده آل دارند، اما در دوومیدانی این چنین نیست.

سپیده توکلی: ورودی ها را خیلی سخت گیرانه گذاشتند به شکلی دقیق رکوردهایی را انتخاب نموده اند که مدال آور باشد. این حدنصاب ها برای پسرها و دخترها یکسان است، اما ابزارها بین دخترها و پسرها یکسان نیست. ورودی پرش ارتفاع برای دخترهای ۱. ۸۶ است و برای پسرها ۲. ۲۸، اما من با چه امکاناتی تمرین می  کنم و برای مثال قنبرززاده در روسیه چگونه تمرین می نماید؟ وقتی هم که رییس فدراسیون گفت و گو می کند می گوید تفتیان، حدادی، . در حال تمرین در کشورهای متفاوت می باشند، اما می گوید که دخترها کجا می باشند؟به چه سبب ورودی های دخترهای آنقدر سخت به شکلی دقیق نظیر پسرها است اما ابزارها برابر ندارند. دوومیدانی دخترهای خیلی دیرتر از پسرها شکل گرفته است. خب ۱۰۰ درصد با توجه به مشکلاتی که در ابزارها دارند، روند پیشرفت هم توان دارد کندتر باشد. بنظرم می توانستند اندکی رکوردهای ورودی برای دخترهای را خوب تر مد نظر داشته باشند تا انگیزه ای برای آنان باشد تا برای رسیدن به آن کوشش کنند. در خیلی از ماده ها دخترهای ما خیلی با ورودی ها فاصله دارند. این علت می شود که داعیه کلیدی از ورزشکار گرفته شود چون با خود می گوید که هیچگاه به آن ورودی نمی رسد پس به چه سبب تمرین کند. محسن ربانی: تعدادی کارشناس در فدراسیون می نشینند و ارقام را در می آورند. برای این انتخاب ها هم استدلال هایی دارند. کمیته ملی المپیک از فدراسیون مدال قصد دارد، فدراسیون هم بنا بر مدالی که می گیرد بودجه دریافت می کند.

* فکر می کنید که چند دختر دوومیدانی کار ایرانی بتوانند ورودی بازی های آسیایی جاکارتا را ثبت کنند؟

اگر ۱۰ ورزشکار به بازی ها بروند و پنج مدال دریافت کنند ۵۰ درصد تیم مدال گرفته است. نگاه این چنین دارند در حالتی که نباید به دوومیدانی این چنین نگاه کرد.

*در مورد حضور خودتان چگونه؟

به دوومیدانی نباید نگاه مدالی داشت. هر کشوری که دوومیدانی قوی داشته باشد قطعا در سایر رشته ها هم قوی می باشد. ما حتی اگر ورزشکار درجه دو دوومیدانی را به فوتبال بفرستیم فوتبالیست موفقی می شود، اگر یک پرنده متوسط را به یک رشته ای نظیر بسکتبال که به پریدن احتیاج دارد بفرستیم خیلی موفق می شود.۸۴ ورزشکار در دوومیدانی درآمد ندارد، چون قراردادی و تبلیغاتی نیست. در نهایت خوب ترین ورزشکاران پسر در این رشته ۱۰ – ۲۰ میلیون می گیرند.۸۶ اون موقع که ورزشکار بودم اصلا قرارداد را اعلام نمی کردم چون عددی نبود که قابل گفتن باشد. عددی که پرداخت می شود آنقدر رشت است که نمی شود خط و نشان هم برای او کشید. در ماه آینده در ماده هفتگانه رقابت می کنم تا ورودی آن را هم به دست آورم.

* در بازی های آسیایی چه انتظاری از خودتان دارید؟

ورزشکار از زندگی خود زده است صبح تا شب توی آفتاب تمرین می نماید نه تابستان کولر روشن می شود و نه زمستان بخاری، واقعا اگر کسی دوومیدانی کار نباشد حال این ورزشکاران را نمی فهمد. رشته های تیمی، توپی و سالنی شرایط برای شان فراهم است و شرایط نزدیک به ایده آل دارند، اما در دوومیدانی این چنین نیست. محسن ربانی: فدراسیون دوومیدانی عددهایی را تعیین کرده و به نظر خودشان منطقی است . اینها قصد دارند ورزشکاری که مهیاست به این مسابقات برود. هم کمیته ملی المپیک و هم وزارت ورزش و جوانان توقع مدال دارد. من این قسمت را درست فهم نمی کنم و معتقد هستم که از همه نمی شود توقع مدال داشت. نمی شود انتظار یکسان از اشخاص داشت، آن هم وقتی که یک ورزشکار با دست کم ابزارها و ورزشکاری دیگر با خوب ترین ابزارها تمرین می نمایند. می اندیشم پس از این همه سال بقیه هم انتظار داشته باشند که مدال دریافت کنیم و امید دارم که این اتفاق بیافتد.

* به نظر شما در بازی های آسیایی جاکارتا چند مدال قسمت پسران دوومیدانی کار ایرانی می باشد؟ آیا آنان انتظارها را برآورده خواهند کرد؟

ولی خب حد نصاب ها عددهایی است که شانس مدال است و همان توقع کمیته ملی المپیک و وزارت ورزش و جوانان است. من هم به شخصه می اندیشم اگر کسی نزدیک این ارقام نشده باشد نرود خوب تر است. چون بازی های آسیایی جای تفریح و سیاحت نیست. من خودم در دو دوره چهارم گردیدم و تا یک قدمی مدال رفتم. شاید اگر در رشته تکواندو یا کاراته بود سوم مشترک شده بودم و الان دو مدال داشتم، اما دوومیدانی با همه رشته ها فرق دارد. این رشته اساس و پایه المپیک است.

* به نظر شما به چه سبب در دوومیدانی تنها سه، چهار ورزشکار شاخص وجود دارد؟ آیا عدالت این است که همه در این رشته یکسان دیده گردند یا توجه به اشخاص شاخص زیادتر باشد خوب تر است؟

ما در رشته ای که این قدر در دنیا با تعصب روی آن سرمایه گذاری می کنند، عقب هستیم و حتی سرمایه گذاری هم نمی کنیم تا عقب ماندگی جبران شود. سپیده توکلی: بنظرم امکانش کم است.  تنها میتوان امیدوار بود.

* فکر می کنید در طول دوره ورزشی تان در چه بازه زمانی در حق شما احجاف شده است؟

سپیده توکلی: من هم همه تلاشم را می کنم که ورودی را کسب نمایم و بدون هیچ سخن و حدیثی به بازی های آسیایی بروم. خدا را سپاس رکوردهایم رو به پیشرفت بود. در رقابت قبل ۱. ۸۶ بپرم، شاید در همان مسابقه می توانستم رکورد را بزنم. من خیلی امیدوار به ثبت رکوردها هم در هفتگانه و هم در پرش ارتفاع امید دارم. در ماه آینده در ماده هفتگانه رقابت می کنم تا ورودی آن را هم به دست آورم. سپیده توکلی: من به انتظاری که خودم و مربی داریم می اندیشم. من در دو دوره از بازی های آسیایی بوده ام و در هر دو هم رکوردشکنی داشتم. در ۲۰۱۴ تا یک قدمی مدال هم رفتم، اما به علت خطای خیلی کوچک مدال را از دست دادم.۶۵ در این دوره از بازی ها خیلی به این که چه ورودی گذاشته اند فکر نمی کنم. منحصرا به این می اندیشم که چگونه زیادتر تمرین و کوشش کنم تا بتوانم در بازی ها ۱۰۰ درصد مدال بگیرم.۶۵ می پریدم.

* چه زمانی با محسن ربانی تمریناتت را آغاز کردی؟

تنها به مدال بازی ها می اندیشم، درهر مسابقه ای که می دهم به این فکر نمی کنم که عدد اعلام گردیده را بپرم. تنها به این می اندیشم که چه رکوردی را بزنم که به مدال نزدیک تر شوم. برای همین خیلی خودم را درگیر ورودی ها نمی کنم. انتظاری که از خودم دارم این است که مدال بگیرم. می اندیشم پس از این همه سال بقیه هم انتظار داشته باشند که مدال دریافت کنیم و امید دارم که این اتفاق بیافتد. سپیده توکلی: در بخش پسران هم کسی جز یکی، دو نفر ورودی بازی ها را کسب نکرده است. ورودی آنان هم خیلی دشوار است. برای کسب مدال ۱۰۰ درصد نمی شود حدس کرد، یک اتفاق کوچک توان دارد یک ورزشکار را از رسیدن به مدال دور کند. بنظرم در بازی های آسیایی تنها کسی که شانس ۹۰ درصدی برای کسب مدال دارد احسان حدادی است که پیشتر هم برایش چند بار اتفاق افتاده است. بقیه تقریبا شانس یکسانی دارند و نمی شود اظهار کرد چه کسی ۱۰۰ درصد مدال می گیرد. سپیده توکلی: نه این که همه توجه ها به سمت تک ستاره ها باشد و نه این که همه با هم برابر باشند. دوومیدانی یک رشته رکوردی است و رکورد مشخص می نماید هر کسی جایگاهش کجاست و چگونه توان دارد خود را در میان ۱۰ نفر برتر جهان و قاره آسیا جای دهد. سپیده توکلی: کلیدی ترین آن ذی ربط به دو سال گذشته پس از مسابقات داخل سالن قطر است. با این که در داخل سالن قطر دو مدال نقره گرفته بودم، رکوردشکنی کرده و رکوردم نزدیک به ورودی جهان بود، اما مربی ام به من اظهار کرد دیگر با من کار نمی کند.

*آقای ربانی چگونه وارد فضای مربیگری شدید؟

آن زمان المپیک ۲۰۱۶ را پیش رو داشتیم، من در خوب ترین شرایط بدنی بودم. مربی با من کار نکرد و فدراسیون هم تماما مرا رها نمود و اظهار کرد برو بعد از  المپیک بیا. در آن زمان توقع داشتم از من پشتیبانی شود و ابزارها در اختیارم باشد، اما تماما رها گردیدم. با یکسری گفت و گو ها و حاشیه ها هم مواجه گردیدم که سن این ورزشکاران بالا است باید دیگر ورزش را کنار بگذارد و فضا به جوانترها برسد. سال ۹۵ مسئول مجموعه “آفتاب انقلاب” در حالتی که نفر دوم پس از من فاصله بسیاری با من دارد کسی نیست که بخواهند روی آن سرمایه گذاری کنند. هیچ جای دنیا این چنین نیست که خوب ترین ها را کنار بگذارند و روی نفر دوم کار کنند. همیشه در کنار مدال آور و بزرگترها، جوان ها را رشد می دهند. همه شرایطم بر هم ریخت تا جایی که حتی در رقابت های کشورهای اسلامی ۱. امید است که او در سال های آینده یا حتی سال کنونی جزء دخترانی باشد که بتواند در بازی های آسیایی حاضر شود.  ۶۵ پریدم. به وی اظهار کردم که هیچ قولی نمی دهم، اما هر چیز که یاد دارا باشم و بدانم به شما تعلیم خواهم داد. به این  نتیجه رسیدم که به مربیگری ادامه دهم تا زحمات چندین ساله ام در این رشته به هدر نرود.

* فکر می کردید که استارت بزنید توکلی بتواند دو مرتبه به دوران اوج بر شود؟

۶۵ می پریدم. سپیده توکلی: تا پیش از فروردین ۹۶ بدون مربی تمرین می کردم. از مربیان مختلفی برنامه تمرینی می گرفتم و مربی خاصی نداشتم. البته ایمان هم در حدی که بدون مربی نباشم اقدامات مرا انجام می داد. ایمان به این باور دارد که تنها توان دارد در رشته سرعت به من کمک کند و در پرش و پرت ها متخصص نیست و در تمریناتم تنها حاضر بود. پس از ان با ربانی گفت وگو کردم و با ایمان تصمیم گرفتیم که او مربیگری مرا به عهده بگیرد. خدا را سپاس ربانی پذیرفت تا با من کار کند. من در شرایطی بودم که بدون میل و داعیه سر تمرین می رفتم. منحصرا پشتیبانی ایمان و ربانی بود که من در این رشته ماندم و ادامه دادم. آن قدر من بی داعیه بودم که بعضی از روزها ربانی تنها از من قصد داشت که منحصرا سر تمرین های حاضر شوم و بدون هیچ فعالتی بنشینم. خدا را سپاس او به من اعتماد و پشتیبانی کرد و توانستم خودم را دو مرتبه باور نمایم و به جایگاهم بر گردم. تقریبا هفت، هشت ماه بدون هیچ حاشیه، پاداش و چشم داشتی تمرین کردیم. نه کسی از ما خبر داشت نه کسی روی ما حساب باز می کرد. ورزشکار دست یک مربی توان دارد پیشرفت کند و توان دارد به مسیر اشتباه برسد و عارضه ببیند.   من توانستم در قهرمانی داخل سالن قاره آسیا یک مدال نقره و یک مدال طلا بگیرم و دو رکوردشکنی کنم.

دو مرتبه ثابت گردید که من هنوز هستم و توان دارند دو مرتبه روی من حساب کنند. این باعث گردید که جزء کسانی باشم که شانس مدال جاکارتا را دارند. کشورهایی نظیر شوروی یا آلمان و آمریکا سال های سال است که در این رشته حرفی برای گفتن دارند و این رشته را از پایه کار می کنند.   همان موقع کیهانی به من قول داد که از من پشتیبانی نماید این اتفاق هم افتاد امید دارم که تا بازی های آسیایی همین پشتیبانی ادامه داشته باشد و خوب ترین نتیجه را بگیرم. سیکل قهرمان پروری در دوومیدانی طولانی است. محسن ربانی: هم زمان در سال های آخر دورن ورزشی ام، به عنوان کمک مربی فعالیت می کردم. دانش آموخته رشته تربیت بدنی بودم و همزمان با تمرین چیزهایی که یاد گرفته بودم را به برادر کوچکم که در دهگانه بود تعلیم می دادم. مربیگری برای خودم جذاب بود و وقتی به کسی  چیزی را تعلیم می دادم و پیشرفتش را می نگاه کردم، لذت می بردم. سال ۹۵ مسئول مجموعه “آفتاب انقلاب” گردیدم. کیهانی به من حکم مدیریت داد و من مشغول کار گردیدم، اما نگاه کردم که مدیریت فضای ورزشی با روحیه من سازگار نیست. چیزهایی که مربی دوومیدانی تعلیم داده یا خودمان یاد گرفته ایم کاربردی تر است.

* خودم هم به مربیگری علاقه بیشتری داشتم.۸۴ سپیده در فاز دوم لیگ طلایی مورد ابهام جای گرفت و به هیات ژوری رسید؟

من شاگرد پرش با نیزه داشتم دو سالی بود که بهمراه همسرم میرزاطبیبی را تعلیم می دادیم.۸۴ آغاز رشته پرش با نیزه دخترهای ایران با همین میرزاطبیبی بود که هنوز هم رکوردار ایران است. امید است که او در سال های آینده یا حتی سال کنونی جزء دخترانی باشد که بتواند در بازی های آسیایی حاضر شود.  در همین شرایط توکلی بهمراه همسرش آمد و از من خواست که به وی کمک کنم. به وی اظهار کردم که هیچ قولی نمی دهم، اما هر چیز که یاد دارا باشم و بدانم به شما تعلیم خواهم داد. چند ماهی که با سپیده کار کردم از مدیریت آفتاب انقلاب کناره گیری دادم تا زیادتر وقتم را برای ورزشکار بگذارم. به این  نتیجه رسیدم که به مربیگری ادامه دهم تا زحمات چندین ساله ام در این رشته به هدر نرود.۸۶ محسن ربانی: مطمئن بودم توکلی توان دارد. اگر می دانستم، توان ندارد اصلا قبول نمی کردم. واقعا مربیگری در این سطح کار دشواری است. برای ورزشکار کوچک هر کاری انجام دهی پیشرفت می کند، اما در رتبه بزرگسالان اینطور نیست. مربیگری در این رتبه شاید دو درصد مجال و ۹۸ درصد تهدید است. این دو درصدی که می گویم فرصتی است که میتوان به عنوان مربی خانم توکلی مطرح گردید. اما ۹۸ درصد دیگر انتظاری است که جامعه ورزشی و حتی رسانه ها دارند. ما از این قسمت کار گله مندیم که فدراسیون نگذاشت مسابقه ادامه داشته باشد، اما ما آن را نادیده می گیریم. آنان از مربی انتظار دارند که ورزشکارخوب تحویل گرفته چه دستاوردی گرفته است؟ دیگر نمی دانند که دو سالی که مربی  نداشتند چه اتفاق هایی رخ داده است. خود توکلی هم قبول دارد که اگر به این حد نصاب نرسد خوب تر است به مسابقات نرود، چون به اندازه کافی مسابقه برون مرزی رفته و در مسابقه بزرگ شرکت کرده است.

موفقیت نظیر زایمان است و همه تنها نوزاد زیبا را خواهند دید و دردی که مادر تحمل می کند را نمی بینند. واقعا همین بود اگر می دانستم نتیجه نمی گیرد قطعا قبول نمی کردم.۸۴ در ابتدا سپیده به خودش ایمان نداشت اما الحمدالله پس از مدتی که با هم کار کردیم شرایط خوب گردید. خدا استعداد خوبی به وی داده است. بعضی از ورزشکاران نظیر معدن می باشند که باید استعدادها را از آن استخراج نمود. ورزشکار دست یک مربی توان دارد پیشرفت کند و توان دارد به مسیر اشتباه برسد و عارضه ببیند.

*آیا از این اتفاق عصبانی شدید؟

 من خودم هنوز تازه کارم اما بعضی از مربیان قصد دارند عجولانه تصمیم و نتیجه دریافت کنند. محسن ربانی: دوومیدانی رشته ای است که بیشتر از ۱۰۰ سال در دنیا قدمت دارد . ما ویدیو چک نداریم، برنامه “۹۰” این رشته بسیار قدیمی و ریشه دار است در سال ۱۹۷۰ – ۱۶۰ رکوردهایی در دنیا حاصله که ما هنوز به آنان نرسیده ایم. کشورهایی نظیر شوروی یا آلمان و آمریکا سال های سال است که در این رشته حرفی برای گفتن دارند و این رشته را از پایه کار می کنند.  دوومیدانی این نیست که امروز بیایی آستین بالا بزنی سه سال دیگر قهرمان تحویل بگیری. سیکل قهرمان پروری در دوومیدانی طولانی است. دست کم هفت، هشت سال زمان قصد دارد که ورزشکار قهرمان قاره آسیا شود. دوست داشتم مسابقه برگزار شود و اگر نپذیرفتند بعدا باطل می گردید. قهرمان جهان شدن که شرایط متفاوتی دارد. رشته ای است که در دنیا دانشگاه ها ورزشکار را آماده می کنند. شاید تلنگری باشد به سامانه داوری که مطمئن تر روی نظر خود باشند.

بحث علمی شدن در ایران شعار گونه است.۸۳ این همه دکترای فیزیولوژی و عارضه شناسی داریم، اما هیچ کدام صبح تا شب به پیست نمی آیند که آفتاب بخورند و ورزشکار را تمرین دهند.۸۴ پارامترهایی که در دانشگاه تعلیم می شود، خیلی در زمین کاربرد ندارد. چیزهایی که مربی دوومیدانی تعلیم داده یا خودمان یاد گرفته ایم کاربردی تر است.۸۶ * به شکلی دقیق چه رخدادی افتاد که ثبت رکورد ۱. ۸۴ سپیده در فاز دوم لیگ طلایی مورد ابهام جای گرفت و به هیات ژوری رسید؟محسن ربانی: در رقابت های فاز دوم لیگ طلایی توکلی در پرش سوم اش ۱. من از همه زیادتر از برخورد دلخور گردیدم و این مبحث را اهانت به خودم دانستم. داور پرچم سفید داد و رای مثبت خود را اعلام کرد، بعد مانع افتاد.۸۶ شادمهر بالاترین مرجع داوری در ایران است، نظرش در این خصوص مثبت بود. اگر شک و شبهه ای باشد رای سر داور، یا مسئول برپایی مسابقات و یا ناظر گرفته می شود. در این شرایط مانع روی ارتفاع ۱. ربانی نظرش این بود  که با اهمیت نیست نمی ارزد، اما من کوتاه نیامدم و وقتی آقای ربانی دید من مصمم هستم پشت من ایستاد.

این ارتفاع رکورد بازی های آسیایی است و امیدور بودیم  که در همان مسابقات ثبت شود، اما مسابقه به یک باره کنسل گردید و داورها رفتند. گویا اختلاف دیدگاهی بین داوران بود، سر داور و ناظر آمدند و همان جا با هم شور و مشورت کردند و با این شرایط هم مانع بالاتر رفت. ولی از بیرون استادیوم نظر به این بود که پرش خطا بوده و جریان برپایی مسابقه هم به اتمام فرا رسیده است. یک اختلاف نظر کوچک بود و شایسته بود که جریان مسابقه متوقف نمی گردید تا دست کم کاری که در یک سال انجام داده بودیم به نتیجه می رسید.

*دقیقا وقتی وارد فضای رقابت می شوی به چه فکر می کنی؟

ما به رییس فدراسیون که در محل مسابقه بود اعتراض نمودیم و او هم اعتراض را قبول دانست. اعتراض ثبت و قرار گردید روز بعد در جلسه سازمان تیم های ملی و هیات ژوری ارزیابی شود.۸۱ خدا را سپاس پس از شور و مشورت رکورد ثبت گردید. ما از این قسمت کار گله مندیم که فدراسیون نگذاشت مسابقه ادامه داشته باشد، اما ما آن را نادیده می گیریم. این رکوردی که برای خانم توکلی در نظر گرفتند یک ایستگاه و مسیر برای کسب مدال است.۷۰ خود توکلی هم قبول دارد که اگر به این حد نصاب نرسد خوب تر است به مسابقات نرود، چون به اندازه کافی مسابقه برون مرزی رفته و در مسابقه بزرگ شرکت کرده است.۸۱ باعث می گردید خیلی زیادتر دیده شوم و در ادامه مسیر می توانست خیلی مرا کمک کند.

*چه زمانی متوجه می شوی که رکوردت خوب می شود یا خیر؟ آیا از قبل می دانی که سرحال هستی و رکورد خوبی ثبت خواهد گردید یا خیر؟

سپیده توکلی: مسابقه من ۹ شب آغاز گردید. ماده پرش ارتفاع از ارتفاع پایین آغاز می شود، وقتی که من ۱. روز مسابقه جوری می پرم که اصلا در تمرین این چنین نبوده ام.  ۸۴ پریدم ساعت ۱۰:۴۵ شب بود یعنی یک ساعت و ۴۰ دقیقه در انتظار بودم تا بپرم و وقتی که قصد داشتم بپرم همه رفتند. اصلا با شرایطی که داشتم و چند روزی هم بود که سرما خورده بودم فکر نمی کردم این رکورد را ثبت کنم و از قبل به مربی ام گفته بودم  که شاید خوب نپرم. حتی خود ایمان هم فکر نمی کرد که من خوب بپرم و تا دو روز این را اظهار می کرد. محسن ربانی: اگر داور در آن لحظه اظهار می کرد خطا شده است ما نیز می قبول کردیم. در دوومیدانی کسی که خطا کند و یا داور هر چه بگوید ورزشکاران قبول می کنند و تسلیم تسلیم می باشند. برای همین است که می گویم اینستاگرام برای من مثبت است. در مسابقه جور دیگری هستم خیلی با داعیه تر هستم.

*آیا در این اواخر در کلیت ورزش بانوان تغییری حس شده یا خیر؟

ما ویدیو چک نداریم، برنامه “۹۰” هم نداریم که بازنگری شود و تسلیم هستیم. رشته ما رکوردی است، به این رشته آماده ایم تا چک و چانه زدن نزنیم و ریش کسی را گرو نگذاریم. می خواهیم رکورد بزنیم و مدالی دریافت کنیم. کم پیش آمده داور در دوومیدانی حق خوری کند، اگر هم بوده عمدا نبوده و قطعا سهوی رخ داده است. من در مورد کل رشته ها گفت وگو می کنم، در بعضی از رشته ها زنان خیلی خوب تر از مردان نتیجه می گیرند و سیر تکاملی خیلی خوبی داشته اند.

*سایر رشته های ورزشی بانوان را پیگیری می کنید؟

سپیده توکلی: نتیجه های تکواندو و والیبال را خیلی پیگیری می کنم، اما همزمان بسکتبال، کاراته را هم پیگیری می کنم اما به شخصه دوست دارم بدانم نتیجه تکواندو و والیبال چه می شود، اما سایر رشته ها را هم پیگیری می کنم.

*کدام یک از ورزشکاران دختر ایران را شانس مدال در بازی های آسیایی می دانید؟

من منحصرا از این حیث عصبانی گردیدم که نگذاشتند مسابقه ادامه پیدا نماید. دوست داشتم مسابقه برگزار شود و اگر نپذیرفتند بعدا باطل می گردید. باید مسابقه با اعتراض برگزار می گردید تا بعد ارزیابی می کردند. یکسری رشته ها کارشان خوب تر است و برای مدال آوری راحت تراند.

*درآمد ورزشکار خانم چقدر است؟ درآمد و هزینه ها تساوی می کند؟

شاید این همه تجربه ای باشد برای خودشان. سپیده توکلی: در بازی های آسیایی اینچئون ۱. برای پرش ۱. ۸۶ آماده بودم، اما به یک باره نگاه کردم همه رفتند. حتی به من هم اعلام نکردند و همه داورها محل مسابقه را ترک کردند. بر طبق قانون باید مسابقه ادامه می یافت. تا پیش از ازدواج همه هزینه های من با خانواده ام بود و حالا هم که با ایمان است.

*درآمد زوج دوومیدانی کار خوب است، راضی هستید؟

من از همه زیادتر از برخورد دلخور گردیدم و این مبحث را اهانت به خودم دانستم. هر چه زیادتر درآمد باشد زیادتر هزینه خواهی کرد.

ثبت رکورد ۱. قطعا اگر در باشگاه های خصوص تمرین بدنسازی دهیم زیادتر در می آوریم.

۸۶ دور از دسترس نیست، من می زنم. عقیده دارم که هیچ چیز باعث نمی شود که حق من خورده شود و اعتقاد دارم هر جوری که است باید حقم را پس بگیرم. وقتی از زمین رسیدم بیرون آقای ربانی خواست  ماشین بیاورند و من را ببرند و اظهار کرد که ان شاء الله مسابقه بعدی می پری. ربانی نظرش این بود  که با اهمیت نیست نمی ارزد، اما من کوتاه نیامدم و وقتی آقای ربانی دید من مصمم هستم پشت من ایستاد.

*چه زمانی می خواهید این مربیگری و درآمدزایی را عملی کنید؟

محسن ربانی: نظر من این بود که آخرین مسابقه نیست. من مطمئن بودم  که فدراسیون که گفته نظر می دهد، ارزیابی می کند و نظر مثبت هم اعلام خواهد کرد. سرگروه پرش ها، دبیر فدراسیون، رییس فدراسیون همه پرش را دیده بودند. حتی خود آقای غیاثی که اعتراض داشت نظرش در مجموع مثبت بود. یک اختلاف نظر کوچک بود و شایسته بود که جریان مسابقه متوقف نمی گردید تا دست کم کاری که در یک سال انجام داده بودیم به نتیجه می رسید.

سپیده توکلی: وقتی که می پرم یا مسابقه می دهم به این می اندیشم که الان باید خوب ترین کارکرد را دارا باشم و با خودم می گویم شاید این آخرین مجال من باشد و باید خوب بپرم. در فاز نخست لیگ طلایی در پرش سوم ۱. ۸۱ پریدم، در آن موقع حتی ربانی هم انتظار نداشت که این ارتفاع را بپرم. در پرش سوم جوری خودم را جمع و جور کردم که بتوانم ارتفاع خوبی بپرم. ۸۱ باعث می گردید خیلی زیادتر دیده شوم و در ادامه مسیر می توانست خیلی مرا کمک کند. سپیده توکلی: وقتی که خودم را گرم می کنم، تماما متوجه می شوم که شرایط بدنی خوب است یا خیر. مزیتی که در بدن من وجود دارد این است که اصلا مسابقه با تمریناتم قابل مقایسه نیست. اگر سپیده هم زودتر هدایت می گردید حالا عنوان قهرمان جهان را یدک می کشید.

*آقای روغنی در حال حاضر مربیگری می کنید؟

روز مسابقه جوری می پرم که اصلا در تمرین این چنین نبوده ام.  شاید شرایط مسابقه و جو حاکم این شرایط را ایجاد می کند. وقتی حس کنم که حتی یک نفر مرا می نگرد اهتمام می کنم خوب تر بپرم. حتی در روزهای تمرین اگر نگاه کنم یک نفر در پیست حاضر است از حرص یا علاقه به آن شخص خیلی خوب می پرم و خیلی روی من تاثیر می گذارد. از حضور هر فرد در کنار مسابقاتم استقبال می کنم، چه کسی که بامن خوب یا چه کسی که بد باشد. تا یک ورزشکار بیاید و به سطح موفقیت برسد انرژی و زمان بسیاری قصد دارد.

* برای من فرقی نمی کند، دوست دارم کسی باشد که ببیند من چه می کنم. برای همین است که می گویم اینستاگرام برای من مثبت است. نظر شما چیست؟

سپیده توکلی: ۱۰۰ درصد. از وقتی که خودم وارد ورزش بانوان گردیدم تا امروز میزان مدال آوری ها خیلی زیادتر شده است. می اندیشم از نظر امکاناتی هم بخواهیم بسنجیم شرایط نسبت به قبل خیلی خوب تر شده است. اما هنور هم خیلی تا شرایط ایده آل فاصله داریم. من در مورد کل رشته ها گفت وگو می کنم، در بعضی از رشته ها زنان خیلی خوب تر از مردان نتیجه می گیرند و سیر تکاملی خیلی خوبی داشته اند. سپیده توکلی: تکواندو که شانس بسیاری دارد. عباسعلی در کاراته، احمدی و خدمتی در تیراندازی هم شانس مدال آوری دارند. ووشوکاران و کبدی کاران نیز همیشه مدال گرفته اند. یکسری رشته ها کارشان خوب تر است و برای مدال آوری راحت تراند. سپیده توکلی: درآمد ورزشکاران صفر نیست. این ها نشان می دهد که اتفاق مثبت رخ خواهد داد.

* چقدر زمان قصد دارد تا نفر پس از شما سپیده توکلی شود؟

اما هزینه ای که در ورزش می کنیم از درآمدمان زیادتر یا برابر است. از این حیث درآمد صفر می شود. ما پیشتر از فدراسیون حقوق می گرفتیم، اما حالا دو، سه سالی است که این اتفاق نمی افتد. آقای کیهانی اعتقادی به این که به ورزشکار حقوق بدهد، ندارد. تنها مرجع درآمد ما از باشگاه ها است که آن هم اصلا قابل مقایسه  با سایر رشته ها  و با آقایان نیست.

*اگر کسی از شما در ورزش کمک بخواهد چه خواهید کرد؟

یکی، دو سال موخر بحث اسپانسر و تبلیغات رخ داده است که این به ورزشکار کمک می کند. ورزش حرفه ای به شکلی است که ما توان نداریم سر کار برویم. چیزی که در می آورم هزینه کار و تمرین می شود. در آینده هم زیادتر دوست دارم هیات علمی باشم تا این که مربیگری را انجام دهم.

*بعد از کسب مدال یا رکوردشکنی عکس العمل خانواده ، دوستان و همسایگان نسبت به این موفقیت چیست؟

تا پیش از ازدواج همه هزینه های من با خانواده ام بود و حالا هم که با ایمان است. ایمان روغنی: رضایت از درآمد بستگی به کاری که انجام بدهی دارد. هر چه زیادتر درآمد باشد زیادتر هزینه خواهی کرد. در فامیل نیز همه  استقبال کردند و رابطه ایجاد کردند، به در خانه پوستر انتصاب کردند.

*واکنش مسئولین به این موفقیت ها چگونه است؟

سپیده توکلی: اگر در باشگاه مربی باشیم زیادتر درآمد داریم تا این که بخواهیم به عنوان ورزشکار هزینه نماییم. قطعا اگر در باشگاه های خصوص تمرین بدنسازی دهیم زیادتر در می آوریم. ایمان روغنی: هم زیادتر در می آوریم هم کارمان راحت تر است. چون بحث قهرمانی نیست. پس از مسابقه هم با ایمان، وزیر را نگاه کردیم و وی هم دقیق ریز رکورد مرا می دانست و اظهار کرد ” یکی قصد دارد بازویش گنده شود، آن یکی دوست دارد شکمش آب شود نهایتش این است. بازی های آسیایی واسه ما چه مدالی می آوری”. این نگاه خیلی مثبت و این اتفاق خیلی خوشایند است که توان دارم به عنوان عضو کوچکی از ورزش بانوان این نگاه را به مسئولین و جامعه بقبولانم که دخترهای هم توان دارند پا به پای پسران مدال آوری کنند.

*به نظر شما چه زمانی مدال آوری دخترهای نسبت به پسران زیادتر یا برابر می شود؟

در بخش قهرمانی و حرفه ای مربیگری کار دشواری است و مسیولیت دارد. اما همین که دخترهای پا به پای پسران مدال آوری می کنند، خیلی خوب است و می اندیشم این تساوی روز به روز زیادتر شود.

* نظرت در مورد واژه های یا اشخاص زیر چیست؟

سپیده توکلی: دوومیدانی: مادر همه ورزش ها – خود زندگی

  در این رشته هم همه در پی پس رفت آدم ها می باشند.

بهزادی: یکی از اسطوره های دوومیدانی و یکی از دوستان خودم که سازمان دهی می کند و همیشه حمایت کننده بانوان است.

سپیده توکلی: پیشتر خیلی سقف  تعیین کردم اما هیچگاه به آن عمل نکردم (با خنده).

پس از افتی که کردم و بعد دو مرتبه به پیشرفت رسیدم می اندیشم سال های اولیه دوران ورزشی ام است و داعیه ام به همان اندازه فراوان است.

* دیگر هیچ انتهایی برای دوران ورزشی ام نمی بینم. کری خوانی ندارید؟

دو مرتبه محکم ایستادم و هیچگاه نمی گویم تا این تاریخ  ورزش خواهم کرد. به مربیگری هم از دید درآمدزایی نگاه نمی کنم. وقت نداریم تلویزیون را روشن کنیم.

*نظرتان در مورد جام جهانی فوتبال چیست؟

محسن ربانی: بدبخت گردیدم، قصد ندارد ورزش را رها کند (با شوخی). واقعا سپیده توان دارد جلو برود. امید دارم که فوتبالیست های ایرانی بتوانند خیلی خوب تر بازی کنند.

*پیش بینی شما از سه بازی فوتبال ایران چیست؟

سپیده توکلی: سه بازی را خواهیم باخت.

فاکتورهایی که سپیده دارد از لحاظ فیزیکی در حد قهرمانی جهان است. نمی خواهم از او تشریح کنم و هندوانه زیر بغلش بگذارم، اما با توجه به مسیری که تاکنون رفته اگر  زحمتی برای او کشیده می گردید در جایگاه بهتری قرار می گرفت. در ایران تنگنا هایی داریم اگر بگویم نه تعارف الکی است. این محدودیتها در اعزام ها، در مسابقات و خیلی مسائل دیگر وجود دارد. الان خیلی تبلیغات می شود و هر مسئولی یک قدری از سخنرانی اش را به ورزش بانوان اختصاص داده در حالی که پیشتر اینچنین نبود. حالا با شجاعت همه از رییس جمهور برای موفقیت ورزش بانوان کمک قصد دارند.

محسن ربانی: بنابر شرایطی که در فوتبال فراهم است رفتن به جام جهانی کار بزرگی نیست، به عقیده من اصلا کار بزرگی نکردند. اگر سپیده هم زودتر هدایت می گردید حالا عنوان قهرمان جهان را یدک می کشید. من مربیگری می کنم. شاگردانی در سطح تهران و در رتبه های جوانان و نوجوانان دارم. اما نمی شود نشست تا استعداد از در بیاید، باید برای استعدادیابی هزینه کرد.

استعدادیابی پیشتر در آموزش و پرورش رخ می داد، اما حالا دیگر کیفیت قبل را ندارد. کار مربیگری اندکی دشوار است. تا یک ورزشکار بیاید و به سطح موفقیت برسد انرژی و زمان بسیاری قصد دارد. سخن فردوسی پور را “این اداها نخ نما شده است” *به نظر می رسد که زنان طرفدار ورزشکاران خانم نیستند. زنان دوست دارند فوتبال یا والیبال آقایان را ببیند، اما برای زنان این طور نیست. در برنامه “۹۰” نظر شما چیست؟سپیده توکلی: سطح مسابقات هم مدنظر داشته می شود. هر طور که حساب کنیم، سطح مسابقات آقایان خیلی بالاتر از زنان است. اما من نپذیرفته ام که زنان همدیگر را پشتیبانی نمی کنند.

در مسابقات آسیایی دوستانم از سایر رشته های برای دیدن رقابت من آمدند. پیش می آید که خودم سر مسابقات رشته های دیگر می روم و اینها نشان می دهد که حمایت کننده هم هستیم. یا حتی در بازی های داخل سالن ترکمنستان تیم بسکتبال سه نفره، سارا خادم الشریعه و سایر ورزشکاران برای تشویق آمده بودند. همه به شکلی می دانند که ورزشکار چه دشواری هایی را متحمل می شود و پشتیبانی می کنند. خیلی از بازیگران هم  حامی می باشند. در تازه ترین مبحث فوتسال بانوان بود که خیلی ها اعتراض نمودند که به چه سبب پخش زنده نداشته است خیلی از بازیگران معروف اعتراض نمودند. حتی اگر نصف روز هم طول بکشد همه برای نفر آخر حوصله می کنند. این ها نشان می دهد که اتفاق مثبت رخ خواهد داد.

*باد قبول کننده در ثبت رکورد تاثیر می گذارد؟

سپیده توکلی: قابل حدس نیست. در کل ماده هفتگانه بسیار دشوار است. این که کسی در ایران بخواهد در این رشته پیشرفت کند خیلی شرایط خاص خود را قصد دارد. اما این شرایط در پرش ارتفاع راحت تر است. سپیده توکلی: خیلی پیش آمده که خواستند کار مربیگری آنان را انجام دهم، اما حالا تمام تمرکز خود را روی ورزش کردن خودم گذاشتم. در پرش با نیزه هم تاثیر در ثبت رکورد ندارد.

گزارش از: معصومه عبدالجوادی خبرنگار ایسنا

انتهای پیام