“ترامپ، بازنده و کیم پیروز مذاکرات سنگاپور”

به گزارش تدبیرشرق به نقل از ایسنا، روزنامه انگلیسی گاردین در تحلیلی با اشاره به گفتگوها ۱۲ ژوئن (سه شنبه) میان رهبران آمریکا و کشور کره شمالی در سنگاپور درج کرد: سه روز دیگر یکی از افسانه های سرسخت سیاست کنونی به محک گذاشته می گردد: افسانه دونالد ترامپ، استاد مذاکره کننده.

ترامپ سه شنبه در دیدار رو در رو با کیم جونگ اون، رهبر کشور کره شمالی مجال دارد تا استعداد خودستایی خودش را به فراروی نمایش بگذارد. نخستین غریزه افرادی که صلح را به جنگ ترجیح می دهند این است که برای این دو رهبر آرزوی موفقیت کنند. این مسئله حتی برای افرادی که از دیدن دیکتاتور موروثی(کیم جونگ اون) یک کشور برده دار با پیشینه شکنجه و گرسنگی دادن به مردم خودش منزجر می شوند، صدق می کند. مذاکره خوب تر از جنگ است. شما با دشمنان خود صلح می کنید، نه دوستان خود.

اگر هر ریاست جمهوری غیر از ترامپ حالا در کاخ سفید بود، تمام این استدلال ها منطقی می گردید. بر طبق شواهد، جلسه سه شنبه در سنگاپور حس بدبینی مفرطی را تحریک می کند و سبب آن به این حقیقت ذی ربط است که دونالد ترامپ به عنوان یک خرید و فروش گر پیشینه بسیار ناخوشایندی دارد. حتی کودکی که در زمین بازی در پی یک ابزار بازی است می داند که نباید خودش را آنقدر مشتاق نشان دهد. شکست پروژه های شخصی ترامپ تاحالا باعث شده تا او شش بار ورشکسته گردد. حتی حامی های ترامپ اعتقاد دارند که او دیگر بُرّندگی و نفوذ اوسط دهه ۸۰ میلادی را ندارد.

  دو ناتوانی در آستانه نشست سنگاپور خودنمایی می کند. ترامپ بالعکس کیم وارد جزئیات نمی شود. این در حالی است که رهبر کشور کره شمالی می گوید تماما بر جزئیات فنی برنامه اتمی کشورش اشراف دارد و مسئله دیگر اینکه او(ترامپ) به دشواری انگیزه ای جز پول را فهم می کند و همین منتج می گردد که او نداند در سیاست چه چیزی ممکن یا غیر امکان دارد.

طبق یک معیار، مدیریت ترامپ در گفتگوها با پیونگ یانگ، یک مصیبت بوده است زیرا او یکی از ارزشمندترین گزینه های معاملاتی ایالات متحده را به هدر داد؛ نشستی با شرایط یکسان با ریاست جمهوری آمریکا و چیزی هم به سود خود نگرفت. این اعتبار تاکید دارد بویژه برای افرادی که بر این باورند هجوم توئیتری ترامپ منتج گردید تا کیم جونگ اون به پای میز مذاکره بیاید.

کشور کره شمالی برای ۲۵ سال مشتاق برپایی چنین نشستی و مشروعیت حاصل از آن بود. کلینتون، بوش یا اوباما هم می توانستند با برپایی نشست با کیم یا پدرش به “پیروزی” کلینتون، بوش یا اوباما هم می توانستند با برپایی نشست با کیم یا پدرش به “پیروزی” برسند اما تصمیم گرفتند این کار را نکنند چون معتقد بودند که پیونگ یانگ به اندازه کافی چیزی در ازای آن عرضه نمی دهد. همان گونه که رابرت ال کلی، تحلیلگر کره ای در توییتی نوشته است، ترامپ در نهایت به دستاورد چشمگیری دست پیدا نمی کند.

همین امر سه شنبه هم درست از آب درخواهد آمد؛ او سه شنبه یک معاهده صلح بین کشور کره شمالی و کره جنوبی را اعلام می نماید و مبلغان رسانه ای او آن را یک “پیشرفت تاریخی” قلمداد می کنند و این در حالی است که کیم جونگ اون در برابر حتی سازش های جدی نکرده است. این مذاکره نیست، این منحصرا پاداش دادن به کیم است. این هنر خرید و فروش نیست، این هنر از دست دادن است. ترامپ همین کار را هم با به رسمیت شناختن قدس به عنوان پایتخت اسرائیل انجام داد. او بدون اینکه امتیازهای جایگزین چندانی از صهیونیستی ها بگیرد، قدس را از دست داد.

خطر معلوم است. کشور کره شمالی با ترامپ بازی خواهد کرد. آنان مطمئنا کتاب “هنر معامله” آنان مطمئنا کتاب “هنر معامله” ترامپ را قرائت کردند و می دانند که چگونه وی را بازی بدهند. ترامپ با عدم تمایل به مشورت گرفتن از مشاوران، عدم تمایل برای آماده شدن و بدون نیم نگاهی بر جزئیات در آستانه شکست قرار دارد و حتی به این مسئله واقف نیست.

بگذارید بگوییم کیم عقب گرد چندانی نمی کند. آیا کسی توان دارد گمان کند که ترامپ پیش از انتخابات میان دوره ای ماه نوامبر، از نشست سنگاپور بدون برتری بیرون بیاید و اقرار کند که “ما تمام کوشش خودمان را انجام دادیم اما موفق نشدیم؟” آیا کسی توان دارد گمان کند که ترامپ پیش از انتخابات میان دوره ای ماه نوامبر، از نشست سنگاپور بدون برتری بیرون بیاید و اقرار کند که “ما تمام کوشش خودمان را انجام دادیم اما موفق نشدیم؟” این ستاره تلویزیونی پیشین هم حالا فیلمنامه مصوری از مصافحه ها و امضاها و بعد هم اظهار کرد وگو در مورد یک پیشرفت تاریخی و یک پاداش صلح نوبل را تدارک نموده است. به عبارت دیگر، حتی اگر او امتیازهای خاصی از کیم نگیرد، عملا می گوید که چنین کرده است. او کاری را می کند که به طور مستمر کرده است؛ او شکست را جای برتری جا می زند. این باعث می گردد تا کیم حتی پیش از شروع نشست سه شنبه برنده باشد. ترامپ استاد مذاکره نیست؛ او شیاد است.

انتهای پیام