دین حق یابد به عالم برتری

می شود بــــاور نمود پیغمبــــــــری
عمر خود مصرف کند در ســــروری
او که مبعوث است بر خـــــلق جهان
قوم کُرد و فــــــارس و بــــربــــری
سالهــــــا بیند مشقت بی شمــــــار
بهر شــان گوید سخن از هــــر دری
کرده روشن حـــُــکم هر چیز، لیک
نی به فــــکر جانشین و رهبـــــــری؟
نه! چنین فــــکری خطـــا باشد خطا
کی کند عـــــاقل، چه از انس و پــری
بس صحـــــابه داشت پیغمــبر ولی
کی کسی فـــــاتح به فتح خیبــــــری
او فقط یک یار بی همتــــای داشت
خوش جوانی، پهـــلوانی صـــف¬دری
نـــام نیکویش علی شد وه چه نـــام!
عـــزّ و جــــاهی داشت و کرّ و فـری
مولـــدش در بیت حق صورت گرفت
بهــــر او دخت اسد چون مــــادری
او چو جـــانش را فدای دوست کرد
وانهــــادش جان خود در بستــــــری
او انیــــــس مردم محــــــــروم بود
کی توان دیــــدن به عالم مضطـــری
هر دم او آمــــــاج حمله از عـــدو
او نه فـکر انتقــــــام و کیفــــــــری
در نمــــازش او به ســائل روی کرد
در رکوع، وی را بداد انگشـــــــتری
کیست شـــوهر بهتر از وی در زمین
همچو زهرا گر که باشـــد همســری
نیست ســـــرداری چُنو اندر جهــان
تو نیـــــابی همچو او یک افســـــری
با عــــدو دائم به جنگ و اختصــام
گــر که باشد مرحبــــی و عنتـــری
ســــر اگر باشد ســــرِ اوست ســــر
کی بیــــــابی مثــل او والاســـــری
گــــر که مردم رو از او بر تافتنـــــد
شد ســــزاشان فتنـــه و در به دری
شد پیـــــــامبر بعد حج آخـــــرین
سوی یثـــــرب با مقــــام حیـدری
در بیـــــابان موج می زد حاجیـــان
کثرت جمعیـــــــــت بُهـــت آوری
ناگهان فرمـــان رسید از حق که تو
بی علی کی دعوتـــت دارد بــــری
با وصـــایت خاتمیت شد تمـــــام
تو بـــدون آن مبیـــن بار و بـــــری
پس بلّـــــــغ، بارها هم گفتــــه ای
آخــــرین ها از فن کوزه گــــــری
کیست رهبر بعد تو، مولا علی است
خوش¬قیــــام و خوش¬ادا و دلبـــری
او اگــر باشد امیــــــر مسلمـــــین
دین حــــق یابد به عالـــــم برتــری
شــــاهی خود می گذارند شهشهان
برگزینند محضـــــرش را نوکـــری
گر که او محروم گردد بی گمــان
کی جهــــــان بیند صفــــا و بهتــری
ای«رضا»خوشحال باش زین انتصاب
خـــــــادم او شو به مثـل قنبــــری