جاده‌ها تاریکن؛ دیده‌ها خاموش!/ انوشیروان مباشرامینی
یادداشت تدبیرشرق– انوشیروان مباشرامینی//
چندی است که خاموشی چراغ‌های جاده‌های برون‌شهری به یک معضل جدی تبدیل شده است؛ معضلی که نه تنها تردد شبانه خودروها را به شدت خطرآفرین کرده، بلکه جان رانندگان و سرنشینان خودروها را هر لحظه در معرض تهدید قرار می‌دهد.
در برخی محورهای پرتردد استان، خاموشی روشنایی‌های جاده‌ای چنان عادی شده که گویی به بخشی از چشم‌انداز طبیعی جاده بدل گشته است. اما آیا واقعاً این «عادی‌شدن خطر» چیزی از مسئولیت متولیان کم می‌کند؟ آیا جان انسان‌ها را می‌شود با عادت کردن به تاریکی نادیده گرفت؟
مسئولان ذی‌ربط، از اداره‌های راهداری گرفته تا فرمانداری‌ها و استانداری، بارها در گفتارهای رسمی بر اهمیت ارتقاء ایمنی جاده‌ها تاکید کرده‌اند؛ اما آنچه در عمل دیده می‌شود، چیز دیگری است: خاموشی ممتد، بی‌تفاوتی آشکار و سکوتی سنگین.
سؤال اینجاست: آیا مسئولان ارشد استان و شهرستان که خود نیز هفته‌ای یکی دو بار برای انجام کارهای اداری یا شخصی از این جاده‌ها عبور می‌کنند، متوجه تاریکی مرگبار این مسیرها نیستند؟ یا اینکه چنان درگیر مشغله‌های روزمره‌اند که تاریکی جاده‌ها را نمی‌بینند یا نمی‌خواهند ببینند؟
تاریکی جاده‌ها تنها نشانه خاموشی چند چراغ نیست؛ بلکه نشانه خاموشی یک مسئولیت است. هر شب که چراغ‌های جاده خاموش می‌مانند، خطر یک حادثه تلخ در کمین است؛ حادثه‌ای که شاید با یک تدبیر ساده و پیگیری جدی می‌شد جلوی آن را گرفت.
امروز، جاده‌ها تاریکند و دیده‌ها خاموش.
شاید وقت آن است که بپرسیم: آیا نیاز به فاجعه‌ای دیگر داریم تا کسی چراغی روشن کند؟
