در میان گزینه‌های مختلفی که به عنوان وزیر به مجلس معرفی شده‌اند، نام برخی بیش از بقیه مورد توجه و به عبارت دقیق نقد و اعتراض شده است . در راس این افراد، اسکندر مومنی، گزینه وزارت کشور است . گزینه‌ای که حتی در متن استعفای محمدجواد ظریف، به‌طور خاص به انتخاب وی به عنوان یکی از دلایل کناره‌گیری از دولت چهاردهم اشاره شده است .
به گزارش تدبیرشرق، روزنامه اعتماد نوشت: وزیر کشور در زمره وزیرانی است که حساسیت سیاسی و حاکمیتی در انتخاب و فعالیت آن بسیار بالاست و بالطبع انتخاب آن باید با هماهنگی‌های حاکمیتی صورت گیرد. انتخاب مومنی که از فرماندهان ارشد سپاه و نیروی انتظامی به شمار می‌رود، چنین روندی را طی کرده و بالطبع بر انتخاب آن اجماع حاکمیتی صورت گرفته است . وزارت کشور نیز از جمله وزارتخانه‌هایی است که با توجه به گستره فعالیت و ملاحظات امنیتی و سیاسی کشور و همچنین فوریت تعیین تکلیف برخی مسائل از جمله طرح‌های حجاب و عفاف، پزشکیان نمی‌توانست ریسک کرده و وزیری را به مجلس معرفی کند که با توجه به ترکیب اکثریت مجلس، رای‌آوری آن ضعیف باشد. لذا حداقل در مورد وزیر کشور، تحلیل بالا شاید منطقی به نظر نرسد و رییس‌جمهور تلاش کرده در حرکت اول معرفی کابینه، تکلیف وزارت کشور را معین کند .
جدای از حضور مستمر و موثر در جنگ تحمیلی، عملکرد قابل دفاعی در زمان فرماندهی انتظامی و امنیتی شرق کشور برجای گذاشته و در عین حال در طراحی و اجرای طرح‌های نوآورانه و خلاقانه چه در نیروی انتظامی از جمله سامانه 110 و همچنین پلیس راهور مشارکت فعال داشته است . حضور در دولت دوازدهم به عنوان دبیر ستاد مبارزه با قاچاق مواد مخدر با حکم حسن روحانی رییس‌جمهور وقت هم تجربه و سابقه فعالیت اجتماعی او را تکمیل کرده است .
از مومنی به عنوان چهره محافظه‌کار، کم حرف نام برده می‌شود . شخصیت فردی و اجتماعی مومنی به لحاظ کم حاشیه بودن و ضعف ارتباط رسانه‌ای در ایجاد چنین تصویری، تاثیرگذار بوده است . اما واقعیت این است که با توجه به چالش‌هایی که کشور در حوزه اجتماعی و سیاسی در سال‌های اخیر با آن مواجه است خصوصا در حوزه حجاب و عفاف، مهاجرین، ناامنی و ناهنجاری‌ها و چالش‌های احتمالی در حوزه آب و محیط زیست، اسکندر مومنی از جمله افرادی است که با توجه به تجربه کاری در حوزه انتظامی و نظامی، برخوردار از دانش آکادمیک و دانشگاهی و همچنین آشنایی خوب با شرایط اجتماعی و سیاسی کشور، بهتر می‌تواند به دولت پزشکیان در امور محوله با بهره‌گیری از ظرفیت‌های دیگر ارکان قدرت و حاکمیت کمک کند . بنابراین شاید مومنی با لحاظ همه شرایط گزینه‌ای ایده‌آل برای دولت پزشکیان نباشد، اما گزینه‌ای واقعی و موثر برای این دولت می‌تواند باشد.
