دیشب چه بلایی بر سر ویترین یک‌ساله فوتبال ایران آمد؟

عرفان حاج بابایی: چندی پیش فینال جام حذفی اسپانیا در جدیدترین و مدرن ترین ورزشگاه این کشور یعنی استادیوم واندا متروپولیتانو بین بارسلونا و سویا برگزار شد. دیداری که چه قبل و چه بعد از آن، صحنه هایی شکیل و حماسی و چشم نواز را به خود دید.

چند روز دیگر هم فینال جام حذفی ایتالیا بین میلان و یوونتوس برگزار می شود و بعد از آن هم فینال جام حذفی انگلیس بین منچستریونایتد و چلسی. دیدارهایی که در دو ورزشگاه بزرگ و قدیمی این دو کشور یعنی المپیکوی رم و ومبلی لندن قرار است برگزار شود.

فینال جام حذفی در اروپا، عملا تبدیل به مراسمی پر زرق و برق و باکلاس برای اتمام فصلی فوتبالی می شود. از قبل شروع بازی که تیم ها وارد زمین می شوند تا بعد از آن که تیم قهرمان جوایز خود را دریافت می کند، همه چیز طبق نظم و ترتیبی مثال زدنی پیش می رود تا کل دنیا از دیدن فینالی مهیج در جام حذفی لذت ببرند.

شب گذشته در ایران هم فینال جام حذفی برگزار شد. آخرین مسابقه باشگاهی داخلی در فصل ۹۶-۹۷ که حسن ختامی بود بر دومین تورنمنت مهم فوتبال ایران بعد از لیگ برتر.دیداری که یک پای آن استقلال-پرافتخارترین تیم این رقابت ها- و پای دیگرش خونه به خونه بابل،شگفتی ساز این دوره جام حذفی بود.

شکل برگزاری این دیدار اما هیچ شباهتی به برگزاری یک فینال حساس و مهم نداشت. از پوشش تلویزیونی دیدار گرفته تا کیفیت چمن و بعد هم که مراسم اهدای جام.

مثل همه جای جهان انتظار می رفت که پیش از آغاز بازی، تصاویر رختکن یا تمرین دو تیم پیش از بازی و یا ورود اتوبوس ها به استادیوم به تصویر کشیده شود. یا مثلا مسئولین برگزاری مسابقه برنامه خاصی را در زمین چمن و همزمان با ورود دو تیم به زمین تدارک ببینند که هیچ کدام از این اتفاقات نیفتاد.

کیفیت تصویر برداری بازی هم واقعا چنگی به دل نمی زد و تصویربرداران و کارگردان سیمای خوزستان بارها و بارها در حالی که بازی در جریان بود، تصاویر آهسته را به شکلی طولانی و بی کیفیت از پشت دروازه به تصویر می کشیدند که باعث چیزی جز اعصاب خوردی برای بیننده نمی شد.

ضمن اینکه از صدا و سیما و برنامه فوتبال برتر شبکه سه که پوشش اختصاصی این بازی را بر عهده داشت، این انتظار می رفت که با توجه به حساسیت این مسابقه و میلیون ها بیننده ای که پای تلویزیون هستند، گزارشگری حرفه ای و در خور این بازی از تهران فرستاده شود نه اینکه فینال جام حذفی به گزارشگری بی حال و استانی سپرده شود.

همانطور که اشاره شد در همه جا، فینال جام حذفی در بهترین و بزرگترین استادیوم ها برگزار می شود اما در ایران گویا قرار نیست شرایط اینطور باشد.

مسئولان با شعاری مبهم می گویند که برای احترام به شهدا بازی فینال در خرمشهر برگزار می شود.

آیا برگزاری فینال حساس جام حذفی در استادیومی که نور کافی ندارد و چمنش اصلا مناسب نیست-نشان به آن نشان که همین چمن نامناسب و زمین سفت باعث مصدومیت شدید مامه تیام ستاره سنگالی استقلال شد- احترام به شهدا است؟

وقتی که مسئولان سازمان لیگ و نیروی انتظامی نمی توانند نظم و امنیت را در این ورزشگاه کوچک برقرار کنند و آن فجایع در مراسم اهدای جام رخ می دهد، آیا اسم این کار “احترام به شهدا” است؟

وضعیت خرمشهر چه از لحاظ فوتبالی و چه از لحاظ غیر فوتبالی، با برگزاری سالی یک فینال جام حذفی تغییری نمی کند. شاید بهتر باشد مسئولان برای “احترام به شهدا” در خونین‌شهر قهرمان، دست به اقداماتی دیگر بزنند.

ایران استادیوم های بزرگ و مدرنی نظیر امام رضا در مشهد، نقش جهان در اصفهان، غدیر در اهواز، پارس در شیراز،یادگار امام در تبریز و آزادی در تهران دارد. استادیوم هایی که می توانند به صورت دوره ای(مثل سیستمی که در اسپانیا حاکم است) میزبان فینال جام حذفی باشند.استادیوم هایی که هم صندلی های بیشتری برای پذیرش تماشاگران دارد و هم چمن بهتری برای ارائه فوتبالی زیبا از سوی تیم های فینالیست. استادیوم هایی که قطعا باعث می شوند فوتبال باشگاهی ایران پایانی خوش در هر فصل داشته باشد و ویترین یک ساله آن مثل دیشب به یغما نرود.

۲۵۴ ۴۱