زیبایی و زندگی مذهبی

اسلام هراسی و اسلام ستیزی توسط دشمنان به اندازه کافی انجام می شود و گروههای خشونت همچون داعش را در ظاهر و در عمل برای جهانیان تبلیغ، و به اندازه فوق کفایت مردم را از اسلام بی زار می¬کنند اما ما خودمان چرا در این زمینه همکار آنها می شویم؟
عده ای از مومنان بد سلیقه اند و وقتی به ظواهر هم توجه کنند اصلا دیگران را در نظر نمی گیرند و حتی اگر بگویند پیامبر اسلام بیش از هر چیز عطر مصرف می¬کرد می روند عطر هایی، مثلا از اطراف حرم های مقدسه انتخاب، و فکر نمی کنند مردم دیگر ممکن است از بوی آن خوششان نیاید!
عده ای به هنر اعتقاد ندارند و اصلا سعی می کنند تا آنجا که ممکن است از کنار هنر رد نشوند و این را به پای زهد و بی توجهی به دنیا می گذارند،
عده ای که اعتقاد دارند از نوع خاص و آنهم با حالت گرفته و محزون و مصیبت¬بارِ آن توجه می کنند و فکر می کنند هر چه مربوط به اسلام و به ویژه شیعه است باید نوعی غم و غصه همراه آن باشد و اگر رنگ انتخاب می کنند حتما باید سیاه و اگر سبز است از نوع غلیظ آن باشد.
عده ای هم استفاده از رنگهای طبیعی که خدا نمونه بسیار آن را درگلها و پرندگان و ماهیان و موجودات دیگر به نمایش گذاشته است را با لهو و لعب یکی می گیرند،
عده ای مراسم مذهبی را فقط برای ثواب انجام می دهند و به فکر تأثیر گذاری و جذب مخاطب نیستند؛ و فقط می خواهند رفع تکلیف کنند.مثلا چون نذر دارند و یا چیزی وقف شده است باید مسمائی به عمل آید.
آخر چرا ما اینطور عمل می کنیم؟ مفهوم خدا جمیل است و جمال و زیبایی را دوست دارد را ما چگونه معنا می کنیم؟
کجای دین گفته است شما از رنگ ها و صدا ها و تصاویر خوب و خط و نقاشی زیبا و فیلم ها و یا نمایشنامه های مستند و آموزنده تا جائی که به اعتیاد و فساد نکشیده نباید استفاده کنید؟
این همه بودجه فرهنگی چگونه هزینه می شود؟ و توسط کی؟ و حاصل آن در کجا نمود پیدا می کند؟
گاهی اوقات بودجه هنر به دست افراد بی¬هنر می افتد و گاهی هنرمندان، کار در امور مذهبی را خلاف روشنفکری می¬دانند و آنها اگر حتی سوژه ای انتخاب می¬کنند سعی دارند مضامین غیر دینی انتخاب کنند.
نتیجه این می شود که نیمی از برنامه های مذهبی را عزاداری ها می گیرد؛ در مجالس شادی هم باز رنگ و بوی عزا غالب است!
آیا کل یوم عاشورا (هر روز عاشورا است) فقط در باره عزاداری هاست و یا حماسه های شجاعت و جوانمردی و عطوفت و مهربانی و ایثار و بسیاری از مظاهر دیگر آن هم در هر روز به عنوان عاشورا باید تجلی کند؟
آیا نمی توان وضعیت را تغییر داد و به گونه ای دیگر کار کرد؟ درست است که طواغیت جائی برای خوشی برای ملل اسلامی نگذاشته اند که آن هم مقصر اصلی خودمان هستیم؛ ولی ما نباید به دست خودمان زندگی مان را، و از آن مهم تر روحیه جوانانمان را که باید پر از شور و حماسه و شادی باشد را خراب کنیم. دست کم از قرآن بیاموزیم که گفته است چه کسی زینت های خدا و روزی های پاک را بر بندگان حرام کرده است؟
البتته این را که می گویم مربوط به همه جوامع اسلامی است در ایران هنرمندی بهتر است. حتی در مراسم عزاداری وقتی مراسم شهرهای مختلف را به نمایش می گذارند بسیار منظم و جذاب است. مراسم شادی را هم می توان جذاب کرد. به ویژه آنهائی را که برای پخش سراسری است. باید برنامه ها به گونه ای باشد که آنکه با اخلاص شرکت می کند بهره ببرد و آن هم که تماشاچی است از آن استفاده کند و خاطره خوب از آن داشته باشد. یک مورد مصرف در زکات در قران برای مولفه قلوبهم هست؛ یعنی کسانی که در تألیف قلوب دیگران و جذب مخاطب کار می کنند. اسلام دین رحمت و رأفت و زیبایی و جذب است. اگر ما با برنامه هامان دیگران را طرد می کنیم کاری غیر اسلامی می کنیم.
بنابراین آیا نمی شود برای آرایش در و دیوار و انتخاب مداح و روضه خوان و سخنران در مساجد و محافل مذهبی دقت و سلیقه بیشتری برای تأثیر گذاری به خرج داد؟ آیا حتما برنامه های ما را باید یک سری افراد خاص اجرا و اداره کنند؟
آیا نمی شود از افرادی و به ویژه از جوانان و نوجوانان تعلیم دیده استفاده کرد؟
آیا نمی شود سبک برنامه ها را تغییر داد؟
مثلا دیکلمه، کتابخوانی توسط افراد خوش صدا و با سواد یا با نشان دادن فیلم یا اجرای نمایشنامه و مانند آن سطح تأثیرگذاری را بالا برد؟ و یا دست کم به تعبیر بعضی ها نذر فرهنگی کرد؟.
مگر در برنامه های تلویزیون جادوی صدا را نمی گذارد که کلی طرفدار دارد، آیا نمی شود برای برنامه های مذهبی هم چنین کرد؟
البته خدا نکند با این کار ها و با هزینه های گزاف چشم و هم چشمی صورت کیرد که دیگر واویلاست و اگر نرخ و مزد این افراد و این نوع کارها بالا رود بزرگترین آفت برنامه های مذهبی است.
این غمباری و غم افزایی در بسیاری از کوچه و خیابان ها و پشت بام های شهر هایمان نیز قابل رویت Aاست. شهرداری ها در این زمینه بسیار نقش آفرین اند.