نگاه ویژه : دولت امید به جای دولت تدبیر /به پایان آمد این دفتر حکایت همچنان باقی است

به گزارش تدبیر شرق؛ قرعه به نام خود او افتاد تا سکاندار روزهای سخت و پر تلاطم باشد، روزهایی که چنبره تحریم ها بر اقتصاد ایران آوار شده بود و قیمت نفت سقوط بی سابقه داشت، تورم بیداد می کرد و رکود به مرز بحران رسیده بود و ثبات در عرصه های مختلف به خصوص اقتصادی، هیچ رنگ و نشانی داشت.

اما روحانی یک شانس بزرگ داشت؛ مردانی که هشت سال خانه نشین شده و تجربه اندوخته سال ها مدیریت بودند، در اوج پختگی و بلاغت، رزم جامه پوشیده و به یاری رئیس جمهوری شتافتند، چهره هایی چون ظریف و زنگنه و جهانگیری تمام قامت به میدان آمدند و بار سخت را بر دوش کشیدند و اتفاقات بزرگ یکی بعد از دیگری رقم خورد.

اما نکته آن بود که حجم روندهای معوج و فشارهای چند ساله و فقدان تدبیر در امور، آنچنان بر پیکره اقتصاد و سپهرهای مختلف آسیب زده بود که به این راحتی ها برون رفت از آن حاصل نمی شد اما بازهم روحانی شانس دیگری آورده بود، مردم با عنایت به تجربیات گذشته و نیز بسط و تعمیم آگاهی و دانشی که به مدد رسانه های تازه فراهم آمده بود، در پیچ تاریخی، پا پس نکشیده و در انتخابات 96 نگذاشتند که روحانی بد شانس ترین رئیس جمهوری تاریخ ایران لقب بگیرد.

چهار سال دیگر برای روحانی فضا و فرصت فراهم آمد تا این بار بر پایه کشت و داشته های چند ساله، ثمره چینی کرد و دولت تازه را این بار در مسیری هموارتر به پیش براند

حال دیگر نیاز نیست که او آواربرداری کند و پایه ها را دوباره بنا سازد، روحانی هم فرصت بهره برداری دارد و هم پس زمینه عملیاتی برای ترسیم نقش و نگاری تازه فراهم است، حال او باید دولت امید را آنگونه که بایسته و شایسته است به منصه ظهور رساند.

دولت اول او؛ دولت تدبیر و امید بود اما فرصت به امید نرسید و تدبیر لُب لُباب شد برای برون رفت از معضلات، حالا اما همگان امید به این دولت تازه دارند، امید دارند که کارآمدان بر کرسی نشسته و حامیان ارج و قرب یافته و مطالبات 24 میلیونی با رای قاطعانه محقق شود.

این هم خوب است و هم بد، خوبست اگر روحانی بر سر عهد و پیمان خود مانده و راه نرفته را طی کند و بدست اگر امید بدنه حامی به یاس و نامیدی تبدیل شود که اگر شود، همه آنچه بافته و پرداخته شده، رشته شده و پنبه می گردد و می شود همان عقب گرد تاریخی که یکبار آن را با همه وجود لمس کرده ایم.

چشم انتظار البته نشسته ایم، بی عجله اما پر دغدغه، بی فراموشی و نیسان که کجا بودیم و اکنون کجاییم، که چه راهی را طی کرده و چه ها که نکردیم، بدور از توهم و با عنایت به واقعیت تا دولت تازه رونمایی شده و روحانی عنان امور دولت دوازدهم را در دست بگیرد، نگاه می کنیم و رصد؛ باشد که آنچه خییر و صلاح مملکت و نظام و ایران است، محقق شود… ان شاء الله