رابطه ی پروسه ی دولت سازی با وفاق ملی

به گزارش تدبیرشرق، علیرضا انصاری پیری در یادداشتی نوشت: به باور توماس هابز ، فیلسوف سیاسی ، آنچه در وضعیت نابه سامان و شرایط ناتراز جامعه ، می تواند چاره ساز باشد ؛ سربرآوردن یک ” لویاتان ” – بخوانید یک دولت مقتدر و کارآمد – است تا با به کارگیری همه ی اختیارات قانونی و اعمال تدابیر لازم ، برشرایط فائق آید و اوضاع را به سامان سازد .

علی رغم اختیارات و مسئولیت هایی که در قانون اساسی برای رئیس جمهور احصا شده ، اما در مقام عمل دولت در معنایstate در ساختار اجرایی ، به دلیل وجود شوراهای متعدد تصمیم گیری و کانون های رسمی و غیررسمی قدرت ، به قدری ضعیف و نحیف است که به اذعان یکی از رؤسای جمهور سابق ، نقش و جایگاه آن در باور برخی تا حد تدارکاتچی تنزل یافته است . از اینرو به نظر می رسد دولت سازی و تقویت اقتدار دولت به منظور کارآمد ساختن آن ، یک ضرورت است .

دولت چهاردهم با در دست داشتن تابلوی وفاق بر سرکار آمد . با عنایت به ضرورت تقویت پروسه ی دولت سازی در شرایط فعلی، سوال این است که شعار وفاق چگونه می تواند تسهیل کننده این امر مهم باشد ؟
با توجه به مواجهه ی جریانهای سیاسی و با عنایت به نوع تعامل قوای دیگر با دولت ، در طول عمر هفت ماهه آن به نظر می رسد شاید به دلیل عدم تبیین این رویکرد از سوی دولت ، هاله ای از کژتابی و ابهام، واژه ی وفاق را در برگرفته و هرکس از ظن خود فهم و برداشتی از آن دارد.

اگر وفاق به معنای تقسیم قدرت رئیس جمهور و واگذاری بخشی از اختیارات به قوای دیگر و کانون های قدرت باشد ؛ اولا نقض غرض و موجب تضعیف اقتدار دولت است ثانیا در صورت بروز ضعف و اشکال ، قوای دیگر علی رغم دخالت در تصمیم گیری ها و برنامه های دولت ، پای خود را از میدان پاسخگویی کنار کشیده و طلبکارانه دولت را زیر سوال می برند که نمونه ی آن را در استیضاح وزیر اقتصاد دیدیم .

شکل دیگری از وفاق که می تواند به کار ملک و ملت آید ؛ همسو و هم افق شدن همه قوا و جریان های سیاسی با دولت برای افزایش اقتدار و کارآمدی آن است . در این صورت دولت در مسیر حرکت خود پروای ناهماهنگی و احیانا کارشکنی قوای دیگر را نخواهد داشت و به دلیل پشت گرمی به یاری قوای دیگر با چابکی و دلگرمی بیشتر عمل خواهد کرد.

در صورتی که این فهم و عزم مشترک در همه جریان ها و قوا شکل بگیرد؛ آنگاه میتوان امیدوار بود که دولت کارآمد و مقتدر بتواند از فشارهای موجود بکاهد و با بهبودی اوضاع ، شکاف بین مردم و حاکمیت ترمیم یابد و ثمره ی نهایی وفاق که اعتماد مردم به حاکمیت است ؛ به بار بنشیند.