معمائی به نام تیمداری شهرداری ها

دکتر مهرداد بردبار

سالهاست وقتی از ورود جدی شهرداری ها در ورزش سخن به میان می اید، عده ای متوسل به قانون می شوند و آن را ممنوع می دانند، اما در کوران همین ممنوعیت ها می بینیم تیم های مختلفی با نام شهرداری در رشته ها و سطوح گوناگون ورزشی در حال فعالیت هستند.

اما واقعیت ماجرا چیست؟ آیا می توانیم روزی را ببینم که شهرداری رشت هم در امر تیم داری ورود کرده است؟

در تبصره یک بند ب قانون برنامه پنجم توسعه، آمده است که نهادهای دولتی از پرداخت هرگونه هزینه در ورزش منع شده اند. در تفسیر این قانون هم نهادهای دولتی را شامل نهادهای دولتی و عمومی و نهادهای پایین دستی که به طریقی وابسته به قانون مدیریت خدمات کشوری هستند، دانسته اند و طی ابلاغیه های جداگانه منظور از ورزش را فقط ورزش حرفه ای و قهرمانی عنوان کرده اند.

حال با نگاهی به حوزه های مختلف تیمداری در عرصه ورزش کشور درمی یابیم تنها سه وزارتخانه نفت، نیرو و کشور که به صورت جدی در ورزش حرفه ای بخصوص رشته پرهزینه فوتبال تیمداری می کرده اند، درگیر این قانون شدند.

اولین وزارتخانه ای که برای اجرای این قانون پیش قدم شد وزارت نفت بود. این وزارتخانه در فوتبال تیم هایی مثل نفت آبادان، شاهین پارس جنوبی بوشهر، نفت تهران و نفت مسجدسلیمان را داشت که با ابلاغ وزیر وقت نفت، بلاتکلیف مانده اند.

وزارت نیرو هم که تیمی ریشه دار با قدمتی 65 ساله به نام برق شیراز را در فوتبال داشت به این موضوع پایبند شد و تصمیم گرفت راه وزارت نفت را ادامه دهد.

در وزارت کشور هم، که شهرداری های فراوانی در عرصه مختلف تیمداری در ورزش حضور پررنگ داشته‌اند، پیرو این قانون، بخشنامه ای به همه شهرداری های کشور ابلاغ شد تا از ادامه کار آنها در ورزش حرفه ای و قهرمانی جلوگیری نمایند.

اکنون این ابلاغیه مستمسکی شد تا شهردارانی که علاقه مند به حوزه ورزش نبودند خیلی سریع خود و سازمان متبوعه خود را از انجام هرگونه هزینه گزاف تیمداری نجات دهند.

اگرچه وزارت خانه های نیرو و نفت در حوزه های تخصصی فعال هستند و ورود آنها به ورزش می تواند کمی بی معنا باشد، ولی با نگاهی به مسئولیت اجتماعی و مدنی شهرداری ها می بینم مبرا دانستن این سازمانهای خدمات عمومی، از ورزش، کمی دور از انصاف و حتی دور از عقلانیت است.

کسی شک ندارد که ورزش بهترین سلاح برای مبارزه با ناهجاری های اجتماعی است و چه ورزشی بهتر از فوتبال که پرطرفدارترین است. در کشورهای توسعه یافته این باور نزد قانونگذار وجود دارد