پاشنه آشیل مسرور نقطه کور عملکرد روزبهان شد

ناگفته نماند، روزبهان با انگشت گذاشتن بر تغییر نام منطقه آزاد از انزلی به گیلان، هجمه ای عظیم از انتقادات رسانه ای را برای خود خرید، تا جاییکه دنیامالی نماینده انزلی نیز با همین حربه وارد فضای سیاه نمایی مدیریت منطقه آزاد شد و وقتی می شنویم رییس جمهور می گوید از پیشرفت راه اهن رشت انزلی رضایت ندارد باید گفت این نماینده مجلس کار خود را بدرستی انجام داده است.

به گزارش تدبیرشرق, به نقل از انطباق اگر نگاهی گذرا به سکانداران سازمان منطقه آزاد انزلی از ابتدای تشکیل یعنی تابستان ۱۳۸۳ تا به امروز بیاندازیم، می بینیم که فقط در دو مقطع اخیر، در دولت تدبیر و امید، از وجود نیروهای بومی در راس این سازمان مهم اقتصادی استفاده شده است؛ یکی رضا مسرور که با نوع عملکردش یکی از طولانی ترین مدیریت ها در منطقه آزاد انزلی را شکل داده بود و دیگری محمدولی روزبهان که دلایل گوناگونی باعث شد، یکی از کوتاه ترین مدیریت ها در این سازمان را رقم زند تا فرصتی که مسرور برای ادامه روند استفاده از مدیران بومی ایجاد کرد و ثمره اش انتصاب روزبهان به عنوان دومین مدیر بومی بود، به براحتی از دست برود.
اما چه شد که صدارت شش ساله نخستین مدیر بومی به مدیریت یک ساله دومین مدیر بومی تقلیل پیدا کرد؟
با اندکی تامل اگر بگوییم رضا مسرور از حمایت فامیلی خود ، یعنی دکتر محمدعلی نجفی استاندار وقت گیلان برخوردار بود، با نگاهی به عقبه و مسئولیت هایی که دکتر روزبهان در دولت اعتدالیون برعهده داشت، باید اذعان کرد وی نیز علاوه بر حمایت دکتر نجفی، از پشتیبانی مستقیم دکتر نوبخت معاون رییس جمهوری نیز بهره مند بود، بنابراین لابی های پیدا و پنهان، دلیلی بر سیطره پر قدرت اولین مدیر بومی و حضور کم رنگ دومین مدیر بومی نبوده و نیست.
اگر بگوییم مسرور با تکیه بر توان بدنه کارشناسی سازمان، پروژه های بزرگی را بنیان نهاد، باید متذکر شد این میراث مسرور بالقوه در اختیار روزبهان نیز بود و اگر تغییراتی در آن داده شد، بدست خود دکتر محمدولی روزبهان بود که قطعا در مسیر پویایی بیشتر سازمان رخ داده است !
همچنین هیات مدیره همراه، نکته ای نبود که فقط مسرور از آن بهره مند باشد، بلکه روزبهان نیز در نخستین روزهای مدیریتش از این هیات مدیره همراه بهره مند بود و شخصا با تصمیمات و عملکردهایش باعث انشقاق شدید در این هیات مدیره هماهنگ و همراه شده است، جاییکه در نهایت بیشترین آسیب را نیز از همین هیات مدیره دید. مسرور با حضور موجی از معاونینش به عنوان هیات مدیره مواجه بود تا احساس مقام مافوق در جلسات هیات مدیره را نیز لمس کند، اما روزبهان با اصرار بجا بر حفظ “شان هیات مدیره” لگد به این بخت خود زد، یا عذرشان را از معاونت خواست و یا با حذفشان از هیات مدیره مخالفتی نکرد.
اما چه شد که دومین مدیر بومی که می توانست با عملکرد مناسبش، جا پای مدیران بومی آتی را در یکی از بزرگترین سازمان های اقتصادی کشور محکم نماید، کاری کرد که رسما این امید، به نا امیدی مبدل گردد؟
ناگفته نماند اگر مهندس رضا مسرور را در مقام مقایسه با روزبهان برگزیدیم، بیشتر بدین خاطر است که تمامی مدیران عامل پیش از مسرور که جملگی غیربومی بودند، نه برای مدیریت، بلکه برای درخشان تر کردن رزومه خود، یکی دو سالی بر این مسند نشسته و بدون رو کردن کارنامه خاصی این سازمان را ترک کردند؛ البته به جز کمال دهقانی فیروزآبادی که طی چهار سال و چهار ماهی که مدیریت منطقه آزاد انزلی را بر عهده داشت، بواسطه نوپا بودن این سازمان توانست اندک اقدامات زیربنایی مناسبی برای این منطقه انجام دهد که همچنان به یادگار مانده است وگرنه سیدمحمدرضا امام زاده واقفی، سیدمحمودرضا حسینی، علیرضا بهمنی و سعید حاج رحیمی که جملگی زیر دو سال مدیریت سازمان را بر عهده داشتند، بمانند روزبهان فرصت عرض اندامی برای خود به جا نگذاشته بودند.
جدول ذیل گواه این مدعاست که هر یک از مدیران این سازمان چه مدت فرصت برای خودنمایی در اختیار داشته اند:
سید محمد رضا امام زاده واقفی ۸۳/۴/۱۰  به مدت یک سال و هفت ماه
کمال دهقانی فیروزآبادی ۸۴/۱۱/۲۶  به مدت چهار سال و چهار ماه
سید محمود رضا حسینی ۸۹/۳/۲۳  به مدت چهار ماه
علیرضا بهمنی ۸۹/۷/۱۸  به مدت یک سال و نه ماه
سعید حاج رحیمی ۹۱/۳/۲۷  به مدت یک سال و چهار ماه
رضا مسرور ۹۲/۷/۱۷  به مدت شش سال و دو ماه
محمدولی روزبهان ۹۸/۹/۳  به مدت یک سال و دو ماه
سید مهدی نقوی ۹۹/۱۱/۱۵  تا اطلاع ثانوی

اما مسرور چه داشت که روزبهان نداشت؟
شاید مهمترین و بارزترین تفاوت این دو مدیر که مدیریتی بلاانقطاع داشتند، شناخت مسرور از ظرفیت های موجود در مناطق آزاد و از بر بودن قوانین ریز و درشت این سازمان بود، جاییکه روزبهان برای تصمیم گیری در کوچکترین امور زیربنایی باید دست به دامان بدنه کارشناسی اش می شد، بدنه ای که خود با تغییرات عجیب و غریب و دادن اختیارات به اقوام نسبی و سببی تازه به کار گرفته شده اش در سازمان، نارضایتی فراوانی در آن ایجاد کرده بود و بدتر، اقدام حذفی روزبهان در واکنش به نصایح پیشکسوتان کاربلد سازمان بود.
بلاشک شرایط کرونایی یکی از مهمترین دلایل کاهش درآمدهای سازمان منطقه آزاد انزلی بود، اما نهایی نشدن قراردادهای مختلف سرمایه گذاری که حتی برخی از آنها هلدینگ های بین المللی بودند، نشان می دهد هیچ یادگاری قابل عرضی از روزبهان برای این منطقه باقی نمانده است.
ناگفته نماند، روزبهان با انگشت گذاشتن بر تغییر نام منطقه آزاد از انزلی به گیلان، هجمه ای عظیم از انتقادات رسانه ای را برای خود خرید، تا جاییکه دنیامالی نماینده انزلی نیز با همین حربه وارد فضای سیاه نمایی مدیریت منطقه آزاد شد و وقتی می شنویم رییس جمهور می گوید از پیشرفت راه اهن رشت انزلی رضایت ندارد باید گفت این نماینده مجلس کار خود را بدرستی انجام داده است.
در توان مدیریتی و دانش به روز روزبهان شکی نیست، اما سئوال اینجاست چرا وی از این توان و دانش خود نتوانست در جایی بهره گیرد؟ مدیریت های کوتاه مدت روزبهان در سازمان چای کشور، سازمان مدیریت و برنامه ریزی استان گلستان و همینطور سازمان منطقه آزاد انزلی نشان داد وی نیز به مانند بسیاری از مدیران به جای برجای گذاردن کارنامه ای درخشان، بدنبال ایجاد رزومه ای پرطمراق برای خود باشد تا در صورت برگشتن ورق در هشت سال آتی یک بار دیگر بتواند سفرهای مدیریتی خود را آغاز کند.
اما مسرور که با تجربه مدیریتی فراوان از کار در مناطق آزاد کیش و ماکو به انزلی آمده بود، بر تمامی پیچ و خم های سرمایه گذاری در مناطق آزاد اشنا بود و کمتر سرمایه گذاری را درگیر بوروکراسی اداری می کرد، و شاید همین سرعت عمل در به اجرا در آوردن پروژه های سرمایه گذاری پاشنه آشیلی شد تا رعایت بی حد و حصر موازین قانونی از سوی روزبهان، سرمایه گذاران را که عادت به برداشتن دو تا یکی پله ها کرده بود، مجبور به ادامه کار از مسیر قضایی کند تا جاییکه با احکام صادر شده، شاید تاکنون ده ها میلیارد تومان خسارت به سازمان وارد شده است.
این زرنگی و درایت مسرور تا حدی بود که مصوبه افزایش چند برابری محدوده منطقه آزاد انزلی را – تا نزدیکی های روستای پدری در کیاشهر – به جای اینکه از مجلس شورای اسلامی بگیرد از دفتر معاون اول رییس جمهور گرفت و تلمبارش را بعدها بر سر روزبهان انداخت و با رد این مصوبه از سوی شورای نگهبان ضربه سهمگینی به ساکنان و شاغلان منطقه آزاد انزلی بوجود امد.
هرچه که بود محمدولی روزبهان با عملکرد غیرقابل دفاعش در قبال مشکلات برخی خودساخته و برخی از گذشته برجای مانده، باعث انقطاع حکومت مدیران بومی بر سازمان منطقه آزاد انزلی شد، اما بجاست این روزها تعریف جدیدی از بومی گرایی ارایه دهیم تا بتوانیم از ظرفیت نیروهای توانمندی چون سیدمهدی نقوی نیز بهره مند شویم.
نقوی که همزمان با ورود رضا مسرور از منطقه ازاد ماکو به انزلی امد، در مسئولیت های مختلفی از معاونت توسعه مدیریت گرفته تاعضویت در هیأت مدیره سازمان، تجربیاتی را کسب کرد که اکنون پس از هشت سال حضور مداوم در این منطقه باید وی را نیرویی همطراز با نیروهای بومی و شاید پیشقدم تر بواسطه تجربیاتی که کسب کرد، دانست.
این نیروی جوان، علاوه بر اشنا بودن با چند و چون قوانین مناطق آزاد جهت سرمایه گذاری سرمایه گذاران، سالهاست الفبای مدیریت در سازمانی چون منطقه آزاد انزلی را هجی می نماید تا امروز که چنین فرصت ایده الی در اختیارش گذاشته شد، خاطرات خوش دوران رفیق گرمابه و گلستان خود یعنی رضا مسرور را بار دیگر در منطقه آزاد انزلی زنده نماید.
امید است، سرمایه گذاران سردرگم در راهروهای منطقه آزاد انزلی و قرادادهای سرمایه گذاری بلاتکلیف مانده سازمان با درایت مدیر جوان و جدید و بومی شده منطقه آزاد انزلی برطرف گردد.

/انطباق