شهادت میرزا و مسئولیت اجتماعی ما
یادداشت- سید حسین رضویان : یازدهم آذر سالروز شهادت میرزا کوچک خان گیلانی است و من این روز را تعزیت و تسلیت عرض می کنم همچنین به مسئولین محترم استان یاداوری نموده که در آستانه یکصد سالگی شهادت این مرد بزرگ قرار گرفته ایم.
یادداشت- سید حسین رضویان : یازدهم آذر سالروز شهادت میرزا کوچک خان گیلانی است و من این روز را تعزیت و تسلیت عرض می کنم همچنین به مسئولین محترم استان یاداوری نموده که در آستانه یکصد سالگی شهادت این مرد بزرگ قرار گرفته ایم.عزیزان، یقین بدانید چون متولی است که حرمت امامزاده را حفظ میکند، اگر میرزا منسوب به هر جغرافیای دیگری بود امروز شهر و دیارش در ادای وظیفه و بزرگداشت مقام وی اینگونه ساکت نبود! حتی فراتر از مرزهای استانی، کشور نیز در بیان سیر و سلوک وفضایلش سکون نداشت آنچنان که رسانه ملی و خبرگزاری ها و نشریات در پوشش این مناسبت تاریخی گوی سبقت را از هم ربوده و دانشگاهها و مراکز علمی و فرهنگی و حوزه های علمیه همایش ها و کنگره ها و یادبودها برپا می نمودند.
ولی حیف و صد حیف اینجا در بزرگداشت مردی که راه و رسم ایرانی اسلامیش را رهبری معظم یک واحد مینیاتورى از نظام اسلامى و جمهورى اسلامى میداند، ما اندر خم کوچه بی درایتی عٌهده داران ایستاده ایم.
من و همشهریانم در این باره از متولیان امر مطالبه و پرسش داریم، مگر چند شخصیت ملی در تاریخ معاصر همپای میرزا کوچک خان گیلانی می شناسید که شهید باشد،روحانی باشد، مشروطه خواه باشد، مبارز و انقلابی باشد، جمهوری خواه باشد،اهل فرهنگ و اندیشه باشد؟ و شما برای او چه کرده اید؟
همین که خانه اش به مانند عمارات تاریخی و اصیل دیگرمان زیر چرخ لودرها و گریدرها خراب نشد و در محله استاد سرا گوشه ای افتاده است کافی است؟
اینکه سالی یکبار در فصل برگ ریزان بر مزار مهجورش گلی می‌گذارید که یعنی مقامت را بزرگ داشته ایم کفایت می کند؟
به افکار عمومی در قبال این سئوال جواب بگویید، چه کسی می‌تواند منکر شود که تاریخ مملکت مالامال است از گیلانیان فرهیخته ای که پرچم دار دین و فرهنگ و علم و پایمردی و آزادی خواهی بوده اند و آیا نماد معروف و مشروع این جریان میرزا کوچک خان گیلانی نبود؟ برای او چه کرده اید؟
همه می دانند اولین کتابخانه ملی ایران را مرحوم محمد علی تربیت در رشت بنا نهاد و میرزا یونس در چنین شهر پر شکوهی جوهره وجودیش را یافت چرا کسی برای جوانانمان نمی گوید، این خاک رفیعت روزی مردی را به خود دیده است که مبارزه برای عزت را نه تنها در گلوله و خون بلکه در اندیشه و افکار دید که نشریه جنگل را بنا نهاد و آن روز در کل ایران مگر چند نشریه فعال بود؟
شکاف میان ما و شهرمان، پیشینه و تاریخ مان را در قصوری میبینم که متولیان عامدانه و یا خوشبینانه سهو اندیشانه و سهل انگارانه رقم زده اند!چرا کسی بر نمی خیزد و قامت راست نمی کند تا دوباره نام این شهر از استان یکم بر بلندای سبزترین سرخ فامِ پاک طینت به حق بدرخشد؟
میرزا نه شرقی بود نه غربی او تنها خدا را بالای سرش می دید و رنج مردمانش روی زمین را و این شد که برای شهر وآب و خاکش تا پای جان ایستاد تا آسمانی شد.
نامش نیک، یادش گرامی و راهش ماندگار
