شریک جرم های نجفی/ سعید نورمحمدی

تدبیرشرق/ اتفاق امروز برای همه شوکه کننده بود. هیچ کس انتظار این اتفاق را از سوی فردی با این سوابق علمی و مدیریتی و فرهنگی و به این خوشنامی انتظار نداشت. این ماجرا برای افرادی که دو جلسه هم با دکتر نجفی نشست و برخاست داشتند شوکه کننده تر بود. چطور فردی با آن آرامش و روی پر از لبخند توانست دست به نهایت خشونت بزند؟

نمی توان اشتباهات غیر قابل بخشش دکتر نجفی را در این ماجراها نادیده گرفت. اما این همه ماجرا نیست. این تصور که یک نفر از ابتدا پتانسیل داشته که حق حیات یک انسان را از او بگیرد ساده سازی مساله است.

چرا دکتر نجفی به اینجا رسید؟ یا سوالم را به شکل دیگری مطرح می کنم. آیا اگر دکتر نجفی شهردار تهران نشده بودند باز هم ممکن بود این اتفاق بیفتد؟ اشاره ام برخلاف آقای کرباسچی به اعضای شورای شهر تهران نیست. انسانها پیشگو نیستند و هیچ کس نمی تواند پیش بینی کند که برای یک نفر در اینده چه اتفاقی می افتد. حتی رسول اکرم هم شخصا توان پیشگویی آینده را به جز مواردی که به ایشان وحی نازل می شد نداشتند و اگر وحی نبود پیامبر هم از لحاظ پیشگویی مانند بقیه افراد بودند.

چه اتفاقاتی بعد از شهردار شدن دکتر نجفی افتاد که دکتر نجفی محترم و معقول را به چنین جایی رساند. این سوال ابدا به معنی تبرئه ایشان نیست. بلکه به این معناست که افراد دیگری هم در این قتل سهم داشتند. از نهادهای رسمی کشور که قیمت استعفای دکتر نجفی را ایجاد شرایطی که می دانیم تعیین کردند تا دوستان آقای دکتر نجفی که بعد از ماجرای پیش امده به مانند یک مریض واگیردار با ایشان برخورد کردند و برای عبور از شرایط پیش امده جز استعفا و کنار گذاشته شدن نسخه دیگری نداشتند تا فعالین رسانه ای و مجازی که چوب حراج به ته مانده روحیه ایشان زدند و به راحتی وارد جزئیات حریم خصوصی ایشان شدند، باید سهممان را در این ماجرا بپذیریم. همه این اتفاقات با هم و اتفاقاتی که در زندگی شخصی برای ایشان پیش امد باعث شد که چیزی از دکتر نجفی باقی نماند. نه ابرویی، نه امیدی و نه انگیزه ای برای ساختن مجدد.

همه مقصریم. هرکس که با قلم یا تهدید و قضاوت، یا حذف تمام روابط انسانی شخصی با ایشان، چنان فشار روانی به ایشان وارد کردیم و او را به اینجا رساندیم در حد خودمان در قتل مرحوم میترا استاد نقش داریم و شریک جرم هستیم. مگر استانه تحمل یک فرد تا کجاست؟ کدام یک از ما می توانیم مدعی باشیم اگر این اتفاقات برایمان پیش امده بود به خودکشی فکر نمی کردیم؟ کما این که یک بار هم دکتر نجفی اقدام به خودکشی کردند.

یک روز با اقای عمادالدین باقی در مورد مجازات قصاص صحبت می کردیم. یکی از ده ها نکته ای که ایشان می گفتند این بود که در بسیاری از موارد کسی که دست به قتل می زند، قبل از انجام قتل، نفس خودش به قتل رسیده است. قتل فیزیکی را می بینیم ولی قتل روحی یک فرد را نه. ما روح نجفی را کشتیم و او را تبدیل به فردی کردیم که توانست جان فرد دیگری را بگیرد.