سیمون بولیوار خونین؛ قتلگاه ارشدان آزاد/امیر حسین میلانچی

تدبیرشرق/سه شنبه ۴ دی ماه سال ۹۷ حوالی ساعت ۱۲:۲۰ ظهر اتوبوس حامل دانشجویان دانشگاه علوم وتحقیقات تهران واژگون شد. ۱۰ نفر از دانشجویان جان باختند که در این میان ۵ نفر مجهول الهویه اند. الباقی مجروحند. در بیمارستان بستری اند. رئیس دانشگاه علوم و تحقیقات گفته: تقصیر جاده است که وقتی ساخته شد گارد ریل و سرعت گیر نداشت. وزیر بهداشت گفت: تعدد و نوع شکستی ها نشان دهنده شدت زیاد این حادثه است. ستاد معاینه فنی گفت: ما بی تقصیریم، اتوبوس معاینه فنی نداشت و شش سال است که از رده خارج شده است. راهنمایی رانندگی گفت: اجازه ورود به دانشگاه برای متوقف کردن اتوبوس را نداشتیم و مسئولیت به گردن ما نیست. و معاونت دانشجویی دانشگاه هم تقصیر را گردن سکته قلب راننده انداخت که آن هم از سوی پزشکی قانونی رد شد. علوم و تحقیقات تا اطلاع ثانوی تعطیل شد، اورژانس هر لحظه یک فوتی جدید اعلام می کند و ما با بغض از مرگ هم قطارانمان پای کتاب نشسته ایم.

همین چند ماه پیش بود که اعلام شد دانشجویان در راهرو های خوابگاه های دانشگاه آزاد نیز می بایست پوشیده باشند. این بدان معنی ست که مسئولین دانشگاه تا حد خصوصی ترین لحظات دانشجویان ورود می کنند و بخشنامه می دهند اما برای مسیر ۷ کیلومتری علوم و تحقیقات که هر هفته چهل هزار دانشجو رفت و آمد می کنند، هیچ فکری نمی کنند. تله کابینی که تا هشتاد درصد پیشرفت داشت و مسیر دانشگاه را حدود ۵ کیلومتر کاهش می داد، دو سال پیش درست سه ماه قبل از اتمام پروژه به دلیل مشکلات زیست محیطی متوقف کردند. البته تغییرات در راس دانشگاه آزاد نیز در کشف مشکلات مذکور بی تاثیر نبوده است.

پس از حادثه واژگونی اتوبوس هشتگ «ولایتی_استعفا» در فضای مجازی به راه افتاد که البته جنبشی بی فایده به نظر می رسد، چرا که درست مشخص نشده است که برای کدام یک از ۳۸ شغل دکتر علی اکبر ولایتی این درخواست مطرح شده است. ۳۸ شغل بیشتر از تمام دانشجویان جان باخته و مجروح شده در پیچ تند دانشگاه آزاد!

سارا ابوالفتحی راد نتوانست از پایان نامه اش دفاع کند و به همراه پدرش که میلیون ها تومان در جیب دانشگاه آزاد ریخته بود دراتوبوس انتهای بلوار سیمون بولیوار جان باختند. سیمون بولیوار آزادی خواه به دلیل بیماری سل مرد، اما سارای معمار کشته شد. سجاد پور احسان، علی حسین زاده، نگار باب الحوایجی، احسان صفایی و … هم آزادی خواه نبودند، دانشجو بودند که کشته شدند. جز این اسامی چهل هزار نفر دیگر هم هستند که ممکن است به سرنوشت مشابه دچار شوند. سرنوشتی که کسی مسئولیتش را گردن نمی‌ گیرد.