دُرّ نایاب

تو را من بگویم یکی داستـــــــــــــان
نه داستان که غمنــــامة راستـــــــان
که ماه خــــــــدا چون به نیمه رسیــــد
به آل نبی پیک و مژده رســــــــید
که مولودی آیـــــــد نامـــــش حسن
که با خلق نیـــــکش شود ممتـــحن
همو کو نبی در حقــــــش گفته بود
به خون جـــــــگر جان او سفته بود
نبی گفتـــه بود هم حسن هم حسین
مرا هست در این جهــــــان نور عین
چه قائـــــم، قاعـــــد باشند امـــام
امامت به ایشــــــان بگردد تمــــــــام
که هر دو جوان بهشتـــــــــی بُوَند
ز بهر غـــــریق هر دو کشتـــــی بُوَند
به هفت سال بودش کنـــــــار نبی
وقـــــار از جبینش شده منجــــــــلی
پس از آن در خدمت بـــــــاب بود
به جــــــــــرأت او دُرّ نایــــــــاب بود
پس از قتــــــل مولا علی در نمـــاز
به دست لئیــــــمی پر از حرص و آز
حسن شد ولی امر مردم به حــــــق
کسی کو ندارد به شخصش سَبــــَــق
حسن چند ماهی حکومت نمـــــــود
به نصب امیـــــرانِ لشـــــــــکر فزود
معــــــــاویه شد داستــــــانی بزرگ
خصیــــــمی برای امام ستـــــــرگ
ز عهد عمـــــر والی شـــــــــــام شد
به کامش همــــــه روز و ایــــــام شد
معــــــــاویه پیغــــــــام داد بر حسن
که من تـــــــابع تو نخواهـــــــم شدن
اطــــــاعت اگر خواهی از شخص من
همان جنگ باشد یگــــــــــانه سخن
حسن نــــــاگزیر عــــــزم بر رزم کرد
ســــــــپاهی بفـــــــرمود بهر نبـــــرد
ولیکن معــــــــــاویه با خـــــــدعه ها
به حیله به خود خواند سرکـــــرده ها
حسن ابن عبـــــــــتاس مــــأمور کرد
سپــــــــاهی بر آرد برای نبــــــــــرد
ولیکن معــــــــــاویه او را خــــــرید
و او با گــــروهی به نزدش خـــــــزید
چو قیس بن سعد گشت مـأمور جنگ
به حیـــــله نمودند به کـــارش درنگ
حسن با سپـــــاهش به شورا نشست
بگفتند همه صلـــح را اصلـــــــح است
به ناچــــــار همچون پدر در صفین
پذیرفت شــــرائط به رنج و حنیــــــــن
بجز صلـــــــــــح راهی برایش نبود
پذیرفت شـــــــرائط ز بود و نبــــــود
ولیکن قـــــــــراری ببست شاهکــار
که تا عــــــاقبت باشدش یـــــــــادگار
قراری چنیــــــــن محکم و محتــرم
نبسته کسی با عــــــــدو از کـــــــرم
مفــــــاد قرارش همه افتخــــــــــار
زدوده ز یارانش بس ننـــــگ و عـــــار
که دشمن اگر عهــــــــد را نشکنــــد
ولایـــــــت بدستش شود مستنــــــــد
وگر بشکنــــــــد عهـــــد، رسوا شود
فریب و خیــــــــانت هویـــــــدا شود
کنون پـــــاره ای از مفـــــــــاد قرار
بگویــــــــم ببینی زهی افتخـــــــــــار:
معـــــــــاویه باید به حکم خــــــــدا
کند امر و هــــــم سنت مصطــــــــفی
نوشت او تا معــــــــــاویه زنده است
حکــومت به ناچار جوینــــــــده است
نبــــــــاید معیـــن کند جانشیـــــــــن
که باید کنـــــنــد خبـــــرگان متیـــــن
پس از وی حکومت نه کس را سزاست
که آن زانِ پورِ حقِ مرتضـــــــا است
از این پس نبــــاید علـــــــی سبّ شود
چنین حــــــــکم ممضی و انسب شود
نباید کنـــــــــد توطئــــــــه بر حســن
نگوید کلِّ خـــــــراج بهـــــــــــر من
به یاران صفیـــــــــن کند احتــــــــرام
ز آنهـــــــــا نگیرد کسی انتقـــــــــام
ولیکن عدو خــــــــدعه ها کــار بست
همه تــار و پود قــــــــرارش گسست
نه تنهـــــا عهـدی به کـــــــــارش نبود
خجــــالت نه، و ننگ و عـــارش نبود
به جـان حسن کرد او ســـــــوء قصـــد
نه یکبـــــــــار بل چنـــــــد بــار کرد
سرانجــــــام زهـــرش بداد از جفـــــــا
بدست زنش جعــــــــده بی وفــــــــا
«رضــــــا» بین تو مظلومیت مجتبــــــی
ز خصم پلیــــــد کو ندارد حیـــــــــــا