یادداشت – امیررضا علیزاده// چند روز پیش در جلسه روز جوان که با استاندار گیلان برگزار شد تاکید وی در انتصاب جوانان در مسئولیت ها مختلف قابل تحسین بود این پافشاری او را نمیتوان صرفا یک شعار پوپولیسمی دانست زیرا با انتخاب مشاور جوان برای خود از همه ی ابهامات جلوگیری کرد.
حال اگر به دوره های پیشین نگاه کنیم مشاهده میکنیم افراد در سنین ۲۱ یا ۲۲ سالگی به درجات بالایی میرسند و در سنین بالاتر،مثلا ۳۰ سالگی فرد باتجربه و پخته ای میشدند اما حال چطور؟ آیا بازم هم مسئولین به جوانان اعتماد میکنند یا بازم تنها راه اهدای صندلی مدیریتی به جوانان را شتافتن به دیار باقی میدانند؟
فکر میکنم همه پاسخ این سوال را میدانیم اعتماد به جوانان لازمه پیشرفت کشور است چون کشور را با ایده های جدید و بازتر همراه میکنند و هیچ جایگاهی نیست که جوانان در آن قرار بگیرند و مسئولین جواب منفی بگیرند.
امروزه شاهد کمرنگ شدن امید در جوانان هستیم که از حق نگذریم با روی کار آمدن استاندار جدید گیلان با انتصابات جدیدش روحیه و انرژی زیادی را به گروه سنی جوان وارد کرد.
جوانان به دنبال اهداف رویایی خود هستند چه بسا رسیدن به آن هم دور از واقعیت نباشد،شاید حال قرارگیری جوانان در موقعیت های بالا را فقط کشور های توسعه یافته و جهان اولی مشاهده کرد و این شکافی که در کشور ما دیده میشود پاسخ دهنده به بخشی از مشکلات کشور میباشد.
در دوران انتخابات دلیل اصلی رای جوانان انگیزه ای بود که توسط دکتر روحانی در بین جوانان ایجاد شده ایجاد شغل مهم ترین نیاز جوانان است که میتواند حلال بسیاری از مشکلات باشد.
چند ماهی میشود که تحقیقات خود را روی جوانان آغاز کرده بودم که نقش آنها در جامعه چیست و چه چیزی میتواند آنها تحت تاثیر خود قرار بدهد برایم جالب بود صحبت هایی که برای تکمیل تحقیق خود با جوانان داشتم بسیاری از آنها حتی برنامه ای برای آینده ی نیز خود نداشتند و فقط بیهوده زندگی میکردند.
برخی هم دوست نداشتند درباره دردهایشان با من صحبت کنند آن تفاوت سنی کمی میان من و افرادی که با آنان مصاحبه میکردم وجود داشت، باعث شد که بیشتر آنها را درک کنم و درد آنها را بفهمم شاید هم درک آنان برای درد آور بود زیرا نا امیدی که نسل مارا فراگرفته بسیار هولناک تر از آن چیزی میباشد که ما به آن فکر میکنیم.
از آینده ای میترسم که در آن جوانان به همین روش بزرگ و وارد جامعه شوند و دیگر آنروز دیر است چون دگر زمانی برای جبران آن وجود ندارد.
حال که تقریبا یکسال از انتخابات میگذرد زمان دادن وعده ها تمام شده و باید دید که دولت تدبیر و امید برای جوانان چه برنامه ای چیده است که شاید بتواند پس از سالها نظر جوانان را به خود جلب کند و نشاط واقعی را به آنان بازگرداند.
شاید جوانگرایی در حال حاضر فقط یک شعار به نظر برسد اما در صورت تحقق شاهد پیشرفت های عظیم در کشور خواهیم بود.
شور و شوق جوانی را میتوان در بین بعضی جوانان دید کسانی برای آبادانی کشور خود با وجود تمامی بی انصافی ها باز هم تلاش میکنند که شاید بتوانند برای کشور مفید بوده و به آن خدمت کنند.
