رابطه نقد و امید
مهمترین مسئله و دلیل ناامیدی در جامعه به دولت برمی‌گردد، اگر دولت با امکانات و اختیاراتش فضای کشور را به سمتی ببرد که از حجم مشکلات اقتصادی و معیشتی مردم بکاهد، چه کسی می تواند در مردم حس ناامیدی ایجاد کند؟ اما وقتی در مسیر تحولات اقتصادی، گشایشی در معیشت مردم رخ نمی دهد؛ شکل گیری احساس ناامیدی در آنها طبیعی است.
البته همه امیدواریم و از خدا می خواهیم روز به روز وضع کشور و جامعه ما بهتر شود. با وجود همه مشکلات، مسئولان نباید پیام ناامیدی به جامعه ارسال کنند. گاهی وقتی منتقدان و مخالفان دولت صحبت می کنند، دولت سریعا به تقابل سخت با آنها می پردازد. رئیس جمهور و دولت باید سعه صدر داشته باشند و در عرصه اجرایی به سخنان، اظهارات و توصیه های همه سلایق گوش دهند تا بهترین راهکار را برای حل مشکلات برگزینند؛ بنابراین وقتی دولت از این زاویه به انتقاد مخالفان خود نگاه کند آن را فرصت می بیند.
اما الان از یک طرف دولت می‌گوید «فضا برای انتقاد باز است و منتقدان اشکالات را بگویند» اما از طرف دیگر وقتی انتقادها بیان می شود، تلقی دولت آن است این ها جنبه تخریب و تقابل دارد! بنابراین از واژه هایی همچون «بی عقل» و «ترسو» در توصیف منتقدان استفاده می کند. در حالیکه هدف منتقدان تخریب نیست؛ همه جریانات مختلف می خواهند تلاش کنند تا دولت راحت تر به مشکلات کشور رسیدگی کند.
شایسته است دولت از انتقاد استقبال کند. در کشوری که دیدگاه های مختلفی وجود دارد طبیعی است که جریاناتی مخالف دولت انتقاد کنند، این باعث رشد دولت می شود. اگر راه نقد و نقدپذیری باز باشد جامعه ناامید نمی شود اما وقتی کسی انتقاد کرد، با او برخورد شد؛ بعد از مدتی افراد بی انگیزه می شوند و سکوت می کنند و منفعل می شوند. در مقابل دولت نیز وقتی می بیند انتقادی نیست از کارآمدی اش کاسته و در بسیاری از حوزه ها با چالش مواجه خواهد شد که بعد از مدتی متأثر از این فضا، مجریان نیز دچار ناامیدی و یأس در حل مشکلات می شوند. بنابراین می توان راه نقد و نقادی را باز گذاشت تا بر اثر شنیدن نقدها، راهکار حل مشکلات را دریافت کرد و کشور را به سمت توسعه، پیشرفت و عمران برد.
عضو جامعه روحانیت مبارز تهران
۲۷۲۱۴
