در انتظار حقوق گم‌شده شهروندی
در انتظار حقوق گم‌شده شهروندی
ورزش > مدیریت ورزش – حیرت‌انگیز است که در ورزشگاهی آکنده از خشونت کلامی و فیزیکی، یکی از بزرگ‌ترین دغدغه‌های نیروهای حافظ امنیت این است که خدای نکرده دختری به میان جمعیت نفوذ نکرده باشد و مسابقه را به خطر نینداخته باشد!
سیامک رحمانی؛ سؤال این است که با این‌همه تخلفی که دارد صورت می‌گیرد، با تنبیهات و مجازات‌هایی که در مورد تیم‌های ما اعمال می‌شود و تمام آن پدیده‌های رعب‌انگیز داخل ورزشگاه‌ها، خانواده‌ها چه خطر بیشتری می‌توانند ایجاد کنند، که حضورشان اینقدر حساسیت‌برانگیز است و حلّ مشکل دهه‌ها طول کشیده است؟ یعنی حضور دخترها در گوشه‌هایی از استادیوم، یا نشستن هواداران در کنار خواهر و همسرشان، واقعاً می‌تواند وضعیت را از اینکه هست خطرناک‌تر کند؟ یعنی ممکن است به این موضوع توجه شود، که فراهم‌کردن محیطی آرام‌تر، مفرح‌تر و راحت‌تر برای تماشای فوتبال، فشارها را کاهش خواهد داد و می‌تواند فضایی قابل تحمل‌تر و مناسب‌تر برای تماشای مسابقات فراهم کند؟ برای همین تغییر هم باید منتظر فشارهای بین‌المللی باشیم و نرمش قهرمانانه نشان بدهیم؟ ممکن است دولت روحانی در عمل به وعده‌هایش و احقاق حقوق شهروندی، درِ ورزشگاه‌ها را به روی نیمه محروم جامعه باز کند؟
43257
