رشت از روز اول زمینگیر نبود،نگاهی به پیشینه رشت در تاریخ مدنیت شهرهای ایران نشان می دهد که سر آغاز بسیاری از تحولات فرهنگی و اجتماعی بوده و ساختارمندی اجتماع در کشور از این شهر آغاز شده اما چگونه می توان تصور کرد شهری با چنین سابقه ای درخشان طی یکی دو دهه تنها به مخروبه ای از ادعای متولیان آن و قبرستانی از تخلفات ساخت و ساز تبدیل گشته است؟
کمتر ساختمانی در این شهر و کوچه هایش پیدا می کنید که بیش از یک درب پارکینگ داشته باشد،کمتر خیابانی را می یابید که حتی نزدیک به استاندارد روز دنیا آسفالت شده باشد،کمتر سرعت کاه و سرعتگیری را می بینید که با اصول تپه سازی مغایر باشد، کمتر فروشگاه های زنجیره ای می بینید که پارکینگ اختصاصی داشته و از وقت و اعصاب شهروندان در جهت کسب درآمد خود هزینه نکند، کمتر فضای مکث و فضای سبزی را می بینید که با اصول فنی شهرسازی سازگار بوده و مسوولات در حفظ و مراقبت از آن کوشا باشند و کمتر سازمانی را می بینید که با وجود هزاران نفر پرسنل و حقوق بگیر اضافه برنیاز حتی نتواند حداقلی های خدمات به شهروندان و مسافران را پاسخگو باشد.
امروز شورای پرادعا و مستاصل رشت پس از ۷ ماه بلاتکلیفی و معرفی دوگزینه شهرداری ناکام سرانجام از ادعای بومی گرایی و حفظ و بکارگیری پتانسیل های استانی، مجددا به گزینه ای غیربومی رسید تا شاید مرهمی باشد بر زخم های چرکین این شهر، شهردار جدید هم با وعده های زیبا و دلفریب ( که امیدوارم همچون وعده های پوشالی نصرتی نباشد) آغاز بکار خواهد کرد تا برای چند ماه آینده شهروندان قضاوت کنند که سرانجام شخصی می تواند نقطه اشتراک و اتحاد شورائیان و دستگاه های اجرایی شهرستان باشد و یا تنها تامین کننده خرده فرمایشات حضرات خواهد بود.
آری رشت از ابتدا زمینگیر نبود اما بپاخاستن مجدد رشت تنها در دستان منجی وارداتی نیست و به کمک و عزمی همگانی نیازمند است که تا اینجای کار اثری از آن مشاهده نمی شود.
/ شاهد وزیری
