تدبیرشرق/رفتار‌های خارج از عرف نمایندگان خیلی هم ما را نباید شگفت زده و غافلگیر کند. اگر یک نمودار برای بررسی اخلاق و رفتار نمایندگان نسبت به زمان ترسیم کنیم، با گذشت زمان منحنی افول بیشتر رفتار‌های اجتماعی نمایندگان را نشان می‌دهد. ما این افول را تنها در رفتار‌های پرخاشگرایانه نمی‌بینیم. پرخاش کوچک‌ترین بخش ماجرای رفتار‌های اجتماعی نمایندگان است.
ما در جریان استیضاح علی ربیعی وزیر سابق کار با نهایت شگفتی شاهد بودیم که نمایندگان چقدر در رابطه با شرکت‌های مربوط به شستا از او انتظار داشتند. یکی از مصیبت‌های وزیر این انتظارات نمایندگان بود. آن‌ها از او توقع داشتند که بستگان‌شان را در این شرکت‌ها منصوب کند، اما، چون آقای ربیعی خلاف خواست آن‌ها عمل کرده بود نمایندگان دلخور شده بودند. اگر پای درد دل رحمانی فضلی بنشینید، می‌بینید چه دل خونی از توصیه‌ها و فشار‌های نمایندگان حوزه‌های مختلف برای انتخاب استاندار، فرماندار و … دارد. این درباره رئیس سازمان برنامه و بودجه یا وزرای دیگر هم صادق است. این فشار‌ها هم کمتر از درگیری و داد زدن سر کارمند گمرک نیست.
نمایندگان در مقابل برای منافع ملی کشور یا حقوق شهروندی ایستادگی ندارند و یقه چاک نمی‌کنند. وقتی این‌ها را کنار هم قرار می‌دهیم میبینیم حاصلش مجلسی است که به جای آنکه باید در راس امور قرار داشته باشد در قعر امور است. من علت را در #نظارت_استصوابی می‌دانم و معتقدم تنها ملاک و معیار برای پذیرش نامزدی یک فرد این است که مشکل سیاسی نداشته باشد. اگر مشکل سیاسی نداشته باشد چیز‌های دیگر خیلی مهم نیست. مهمترین دغدغه نمایندگان این است که حرفی نزنند که شورای نگهبان به خاطرش آن‌ها را در انتخابات ردصلاحیت کند. وگرنه رفتار‌های این چنینی باعث ردصلاحیت نمی‌شود و نمایندگان هم دغدغه رفتارهایشان را ندارند.
همه ما انسان هستیم، جایزالخطا هستیم ، ممکن است عصبانی شویم و یک زمانی حرفی بزنیم که دوست نداریم. این اتفاق‌ها برای همه ما می‌افتد؛ اما چیزی که تاسف‌آور است ، این است که که وقتی مرتکب خطایی می‌شویم و می‌دانیم خطایی کردیم نخواهیم آن را بپذیریم. وقتی در مقابل خطا سعی کنیم آن را توجیح و رفع و رجوع کنیم یا بگوییم شیطنت کردند و بد عکس گرفتند و بد فیلم‌برداری کردند یا حرفم را تحریف کردند، به نظر من بدتر از خطا کردن است. جسارت عذرخواهی نکردن از مردم بزرگ ترین اشتباه است. این خطا خیلی بدتر از این است که فردی عصبانی شود و حرفی بگوید، اما اشتباهش را بپذیرد.
